Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - Sider ...
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
132 VETLE VISLIE
mest, med klæde av fint ty, og hadde slips og kvit
krage. Han heitte Nils Storevik, og var skoghandlar.
Denne sumaren hadde han kaupt ein skogteig av
Svein Nyset, og skulde no saman med son aat Svein,
han Asbjørn, gjera ei moroferd upp «aat sætrom».
— Nei, du Asbjørn, je trur itte je haaller ut
dettane her, segjer han paa det breie bygdemaale
sit, og turkar seg i panna med lummeduken. Alt
fette renner å” me!
— Aa, du hev ikkje vondt av det, meinte Asbjørn;
du kan gjø deg att til vetren.
— Ja, du vet a det; men det kan gaa paa helsa
løs, dett’ne her.
— Det vert betre, naar me kjem uppaa heii.
Aa pokker skulde vi ellers slite for? Den maten
vi faar, er vel itte saa rar, og dølegjentene er vel
heller itte no” aa sprenge se for?
— Du veit prestedotteri er paa ei sæter her uppe?
Ho var vel høveleg for deg ...
— Fr hu vakker hu da?
— Aa ja, ho er ikkje av vegen. Men elles veit
eg ei budeia her som er fager, den venaste gjenta,
— Ililja for dalen!
— Aa hetter hu da?
— Sigri Aarstad.
— Er hu datter a ’n Ole Aarstad?
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
