Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - Sider ...
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
142 VETLE VISLIE
synda elder forbrote seg paa nokor vis; men likevel
var ho so underleg hugsjuk og ottefull. Ho tok til
aa tvila, um Storevik var. den rette, og ho ottast
at ho ikkje kom til aa una i den heimen der
ho no snart skulde flytja inn. Ho var nok glad i
han Nils paa ein maate; men elska honom, soleis
som ho hadde tenkt ho skulde elska kjærasten sin
+ . nei, det gjorde ho ikkje. Nils var so grovlagd
og raud i andlite, og so sat han og plystra og song
mest jamt og støtt, og det verste var, at han i grun-
nen slett ikkje kunde syngja ... og so hadde han
so store haarute hender, som hekk og dangla paa
laari hans ..
Det var fyrst daa ho hadde fenge brev ifraa
honom, at ho kom i hug dette. Breve var varmt
og hugsamt i mange maatar; men det var so daar-
leg ihopsett og so baanslegt heilt igjenom, at ho
maatte læ. Aldri hadde ho tenkt, at ein so drusteleg
kar kunde skriva so taapelegt . .. anten visste han
lite, elder so var han nauten ...
Men no var ho bundi. Kunde for skam skuld
ikkje snu att. Og paa ein maatte hadde ho hug;
dette giftarmaale drog henne som ein lagnad.
Samstundes med breve kom faren upp paa
sætri, og fortalde at Storevik’n hadde vore innum
paa nedvegen og fortalt um trulovingi, og spurt um
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
