Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - Sidor ...
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
TT br
Iste Oktbr. 1881.
Fedraheimen.
155
Intelligensen. Alle dei andre æ Tann-
kjøt*, som "Krydseren* sae.
Men fysst de li framyve Jol, at
Dagarne lengnar aa Sole vørmer, —
daa vert nok ”n Olav baade matlaus
aa forlaus, er eg rædd.
Daa ska mi talast mæ att. Daa
kann de hende dei inki lenger æ fullt
so kaute.
Men no sit dei inne mæ alt,
plent liksom han Pilt-Ola um Housten,
’hell liksom Olav Bratteland hera
for ei Stund sia. Olav Bratteland ville
so gjenne vera stor aa gjill, at han
vart løglege. Soleis kaam han ei
Gaang ti ein taaleg rik Garmann, som
gav seg ille for Pæning; de va ei
Skull, ban netupp daa laut bitale.
”Fysst eg bare visste um ein som kunn
laane meg nokle Pæning paa ei Ti!
krouna han.
Olav Bratteland smutte aa lo. *Ja,
eg visste a ein, som ha Pæning, men
eg veit ”*ki, um han ville like at eg
sei de. Men lat gaa de, si du æ so
ibeit. Øystein, Son min, veit eg, han
sit inne mæ ein heile Speissi, aa eg
mein” visst du fær laane av honom !*
— Noyembermennerne sit inne mæ
«Speissien* dei au, aa dei vil gjenne
laane ”n burt til Gardmennarne. Dess-
verre vil dei nok snart koma etti, at
den Mynte — gjeng ”ki lenger.
*Gamle Norge æ endeleg færigt,*
— færigt ti aa sjaa, høyre aa tenkje.
De trur ki lenger paa dei Haust-rike,
og de læt inki lenger narre paa seg
gamle Mynter, som inki gjeng.
Kopar-Lars.
(Ny ”Kjempevise.”)
De kom ein Manne i okkons Gaar,
me heldt paa laga te Paaske;
drivandes kvitt so var hans Haar,
hans Andlit var graatt som Oske.
— Gud løyse ’to Verk og "to Vaande.
Han var so sjuk, han var so saar,
han tjontest av Verkjen hare.
Han saag ut te vera mot sytti Aar,
og Folkje dei kjøyrde’n te Gare.
Helgji sto paa, kvar tenkte mæ seg:
han blive meg ingjo Glee;
te Grannen de er "kje so lang ein Veg;
so kjøyrde dei ”n burt paa ein Slee.
Vetteren enno var har og kall,
Rime de hekk i Skjeggji,
Foten didra, og Auga skalv,
han studdest upp imot Veggji.
Aa er de ”kje gamle Kopar-Lars;
han heve her fare paa Smiing.
Eg tenkte, du hae so har ein Hals,
du kunna sleppa fe Liing.
Far laag i Sengje og var so bleik,
han tottest mæ Døen strie;
og Mor var eismo, ho var so veik,
ho seig mest av Sorg og Kvie.
De var sæle Moer mi
ho gjekk paa saarom Fote:
- Sorg og Sjuke i Maanar tri,
ho var ikkje gla te Mote.
Te so ropa den sjuke Mann:
”Sotti ho fær te skrie,
hjelpe meg, um nokon kann,
mine Dagar snart mune lie.”
eDe var Olav okkons Dreng
tok fram brone Hest:
"Eg vil skjusse Mannen den
te Garen, her ligge næst.”
De var liti Syster mi,
ho var so blaut i Sinn;
”Høyre du de du Moer mi,
maa dei føre den Mannen inn.”
”Hesten han er færuge,”
ropar Olav kons Dreng.
Syste ba so vent ho kunna:
”De leggje’n i mi Seng.
Han hev kje Hus, han hev kje Heim,
det er vondt aa fara um Kveldi, ;
det er vondt fe ein friske; men er ein klein,
det er vandt, um han Live heldi.”
Um so tala mi sæle Mor:
”Krist heve gledd okkons Sjæl,
heve gledt okkons Sjæl me Glea stor,
di vil me au gjera væl.
De bere honom i Stoga linnt
og leggje ”n paa reine Lakan.
So bere de Ve i Stoga inn
og setje Ljosi i Stakann.”
De var arme Sæling;jen,
tok han te aa pgraate:
”Burt me Lakan og reine Tjell,
mitt Likaam er raatt og rote.
Burt me Lakan og reine Tjell,
eg vil kje um anna tigge,
laan meg ein gamalle skarve Fell,
i Kraai vil eg liggje.”
Me baare honom i Stoga inn
og la" han paa Lakan reine:
”Heve du Ættfolk i Heimen din,
hell er du ein eismall Sveine”?
”Bo hev kje aatt Far i denne Verd,
hev vore eit morlaust Krek;
Sorgji og Suti hev vore meg nær,
te Døen den bleike meg tek.
Far hae plundra og røva paa Liv,
han døydde i svarte Borg,
Mor ho var so veikt eit Viv,
ho døydde af Sut og Sorg.”
Vrei han seg i Verkjen daa,
tok te huve og skrike;
alle rømde rædde ifraa,
men Mor ho kunna kje vike.
”Hu, den Vonde braaleg kjem,
han vil meg te seg vreiste,
Helvites Dynnar stende paa Klem,
eg ser, kor de ljonar og gneistar.
Ei Kjering snaut fraa meg mi siste Ort,
eg ba um Sæle og Søme;
men Helvite heve so vi ein Port,
de skaa okkon baae full røme.
t
Ho snaut ifraa meg mi siste Ort,
de stend meg kje att nokor Von;
men eg ha Bo ette. Presten gjort,
um de kunn? hav” gjort nokon Mon.”
Te Presten her er so lang ein Veg,
ja baade yve Fjell og Finne,
han er baade har og herreleg,
han er so vand aa finne.
De var sæle Moer mi,
ho sto honom næst:
”Bere du Synd paa Sjæli di,
daa Krist er den beste Prest.”
”Sæl so er du, Fruga mi,
og sæl vere Koma di,
Gud deg fri i annan Heimen
baade fe Verk og Svi.
Sæl so er du, Fruga mi,
sæle dine Raaer goe.
Gud lat deg i annan Heimen
Frægdi ikkje trjote.
Gakk ifraa meg du vene Viv,
du maa meg ikkje høyre;
koss eg heve øytt upp mitt dyre Liv,
maa kje koma fe Kvendeøyre.”
Um so tala mi sæle Mor,
de beste, som ho kunna;
ikkje leita ho ette Or,
ho tala ”to Hjarte-Grunnar:
”Helvites Dynnar full stend paa Klem,
fe den, som der inn vil gange,
men Himeriks Portar opne stend,
fe den, som av Krist vil seg fange.
Djevelen gjeng me Sløgd og List,
han er so sterk ein Mann,
men kjeme han fyst, den Herre Kvist,
han er fulla sterkare han.”
De var arme Sælingjen
laag i Sotti sterk;
ikkje gat han Mor mi svara
fe Svie og fe Verk.
De var arme Sæling;jen,
laag i Sotto store;
ikkje let han Tunga upp,
ikkje gat han Ore.
De var arme Sælingjen
laag i Dagann” tvei;
tree Dagjen at Kveldi
han stillna alt mei og mei.
De var arme Sælingjen
laag so lang ei Stund;
tree -Dagjen at Kveldi,
daa opna han sin Munn:
”De eg ser paa ditt Andlit klaart,
du er ei frægde Fruge.
De eg ser paa din” Augo bjart,
du kann ikkje fe meg ljuge.
Vitt eg for paa Vian-Sveim,
sleit me vonde Tankar,
uta Hus og uta Heim,
Synd og Sut eg: sanka.
Ljose Vive, som fe meg
breide Lakan kvite,
er bare Krist so mild som du,
vil eg paa han lite.
Er han halvt so mild som du,
daa de kann full” mone,
daa eg vil paa honom tru,
Frelse vi eg vone.”
Tii rann og Klokka klang,
ho ringde inn te Feste;
Moer song so ven ein Song,
daa munde hans Augur breste.
Aa bete er de i Freo sova
innunde den svarte Moll,
hell de er kring i Veri reka
og støyte sinn Fot ikoll.
— Far han laag i Sengje si,
han tottest me Døen strie.
Sae vesle Syste mi:
”No mun hass Sjukdom lie.
Far han ligg i Sengje si,
maa bessne alt han kann:
no kom denne Sælingjen,
han døydde i Staen han!” —
— Gud løyse ’to Verk og ”to Vaando.
Kristiania, den 30te Septbr.
Det var Flag fraa mange Land aa
sjaa i Karlsruhe paa Brudlaupsdagen
aat Krunprinsen; Norigs Flag var der
nok og, — men paa ein litt serskild
Maate.
Det er greidt, at dei fraa fyrsto
ikkje hev hugsat paa, at der var eit
norskt Flag i Verdi, elder at dei i
allfald hev voret meinte paa aa ikkje
hava det med. Men so i siste Stundi
hev dei nok funnet, at det gjekk ikkje
for væl an. Og so galdt det daa aa
finna eit norskt Flag. Men i Kongs-
garden fanst det nok ikkje. Og hjaa
den norske Gesanten ikkje helder; —
for me hev væl ein Sendemann der
nede? -— Ein fær daa tru, at dei leitad
heile Karlsruhe rundt. Eit Kongerike
skulde Fin tru maatte vera so mykje
verdt! Men — anten hev dei ikkje
leitat heilt rundt, elder so fanst det
ikkje eit einaste norskt Flag i heile
Karlsruhe. — For me hev Æra av
aa vera "sjølvstendige,* maa du vita.
Kva gjorde dei so, dei høge Her-
rarne i Karlsruhe? Norigs Krunprins
skulde halda Brudlaup, og der fanst ikkje
eit norskt Flag! — Jau, so fekk dei
fat i eit annat Flag, eit som er raudt
med ein blaa Kross i (at dei ikkje
likso godt tok Dannebrog med den
kvite Krossen!), og paa det saumad
dei daa fast eit Unionsmerke, og so
hadde dei eit norskt Flag. Victoria!
— Det var ikkje so faarlegt med
det. Hev ikkje Nordmennerne sjølve
so mange Gonger sagt, at dei held
Flagg og Fanur berre for ”Smaating”?
Alle andre Nasjonar held Flagget sitt
so høgt i Æra, at med dei vilde det
ikkje gaa an aa fara fram slik ved
eit Tilhøve som dette; men Nordmen-
nerne, — aa dei er so sindige og.
so kloke . . . Det var ikkje faarlegt!
Berre Ein hadde Unionsmerket, so var
det slik Slag med det andre. Og so
laut daa gamle Norig finna seg i aa
visast fram med ein laant Lappe-
Klut paa denne store Dagen, daa alle
andre frie Flagg fløymde stolt yver
Badens Kongsgard, der den ”norske
Krunprinsen heldt Brudlaup. —
Er det ikkje morosamt?
— I Morgo held dei ”Inntog” i
Stockholm. Der er stor Stas. 30,000
Krunur spring i Lufti berre til Fyr-
verk, er det sagt. Og det andre er
væl deretter. Stor Jubel. Aalmenn
Jubel. Galla-Middag; Gallaforestilling;
Folkefest; Hurra.
Men det hev gjenge uhyggjelege
Ord um, at ikkje alle er so uppglødde
som dei burde vera i Stockholm helder.
Soldatarne av ”Garden” og av Garni-
sonen skal hava tenkt paa aa "stilla
til upptråden* Der skal ha voret
framme Uppmaningar til aa møta upp
med Pipur istadenfor med Hurrarop,
naar Krunprinsparet kjem. Det er
leidt slikt. Grunnarne —? Aa, dei
er væl mange. Men det skal vera
dei som finn, at all denne Stasen ikkje
tek seg ut paa ei Tid, daa det er
Uaar i Landet, og daa Maten vert so
dyr, at Fatikfolk er i Beit med aa
berga seg. Helder ikkje finn dei
Meining i den store Appanagen. Det
var mange som kunde liva av det, som
no skal gjevast ut til Hoffestar og
Fjas. Naar Folk tenkjer paa slikt,
verdt dei arge og vonde. Det er leidt
aa vita det, men det er sannt. Som
væl er so kann Ein vera trygg paa,
at der er dei, som hev Tilsyn med,
at ikkje dei ”onde Lidenskaber” fær
visa seg ved denne Festen. Det er
dei gode Borgarar, som bør vera
med der, — dei, som mætte, og
serleg dei, som hev Raad til aa be-
tala 200 og 300 Kr. for ein Teater-
billet, og som altso av fullt Hjarta
kann ropa Hurra. Dei andre bør
haldast utanfor. Dei vilde berre hava
vondt*av aa sjaa paa all den Stasen.
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
