Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - Sidor ...
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
180
SELD TIL DEN VONDE 182
ihop, og var fulle og heldt eit Lurve Leven. Sidan
fann han paa aa herme etter hin Guten som han hadde
set hjaa Ingrid; og strakst bytte heile Flokken seg ut
i Par og var Kjærastar; det var mykje til Moro. Ofte
naar Folk gjekk framum der laut dei stana og sjaa
paa; og dei saag og dei lo; og dess meir Moro vart
det. Det var reint svært so glupe som desse
Smaa-ingane var til aa herme etter dei vaksne. —
— Aari gjekk, og Baard voks til. Han vart stor
etter Alderen og sterk og fager, men uvyrdin og kaut;
trudde han kunde gjera kva han vilde. Ofte vart det
Slagsmaal; men han greidde seg i det lengste; fekk
dessutan alltid Hjelp; um ikkje av andre so av
Gjent-ungane. Og meir og meir vart det so, at dei fleste
fann det best aa vera til Vens med „Prinsen". Han
vart som ein Førar for ein Flokk Gate-Ungdom; og no
gjekk det laust Byen rundt med alleslags Gapestykke
og Ugagnsverk. Det som var mest paa Moten var
Slagsmaal; Gategutane førde heiltupp Krig. Fylka seg
i Herar, etter som dei var fraa nørdre eller sydre
Kanten av Byen, og heldt heile Slag; Baard, „Prinsen",
„Gate-Prinsen" som han vart kalla, var Føraren for
„Nord-Heren" og var ein med dei villaste. Meir enn
ein Gong kom han heim um Kvelden so blodut og
sund-rivin at han var fæl aa sjaa. Paa denne Maaten
var det at Baard Baardsson fekk Resten av si
Upp-læring.
Mor Judit, som med Alderen vart baade digrare og
surare, heldt av Guten, men gnaala og grylte jamt for
han var so vill. Og naar det vart som verst, bad ho
han fara sin Veg, helst til Sjøs; for der høyrde slike
ville Gastar heime. Baard brydde seg ikkje stort um
dette; han hadde Moro nok heime, totte han; og so
lét han Gamlemor skjelle. Stundom slo han paa, at
det var visst ikkje for inkje ho hadde han her, so ho
kunde nok tegja so lengi han tagde. Det hadde han
høyrt i Byen. Og kvar Gong han slo paa det, tagna
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
