Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - Sidor ...
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
FJELL-LUFT
305
gjestklædde Folk, süme myrkeblaae, andre ljosgraae,
smaatt og rolegt samtalande. Milom Husi for
Kvinnfolk att og fram med ymist Stell; nokre Smaagutar og
Smaatausir leika seg burt-med Laaven og Vedskaalen.
„Skal sjaa me kjem til Bryllaups!" meinte Olaguten.
Me vaaga oss inn paa Tune og helsa paa deim me
fyrst raaka. Fleire sanka seg til, forvitne paa desse
Framand-Karane. Snart var Røda i Gang; og me fekk
vita at det var til Likferd me var komne og ikkje til
Bryllaup.
Det var Gamlemannen paa Garden som var sloppin;
aa ja, ja; me skulde alle den Vegen. Han hadde
elles vori gamall nok au no. Ja ikkje noko svært
gamall. Dei rekna at han var 86 Aar; so det var
ikkje nett Alderen. Nei; men han hadde vori liksom
noko tuslin av seg i dei siste Aari. Ikkje sjuk. Nei;
sjuk hadde han aldri vori. Ikkje i all si Tid hadde
han vori sjuk so mykje som ein Dag. Og endaa hadde
han slett ikkje havt det maklegt. Slit og Stræv med
Garden aaleine i mange Aar, til dess Sønine voks til; og han
hadde so visst ikkje vori av deim som hadde spart seg,
han Haakkaa Paalstrøen! Aa du store Tid som han
for her og basa med Timberhogging og Kolbrenning og
Køyring inn-etter alle Skogom svartaste Vinteren; det
var i den Tidi dei brende Kol aat Verke paa Røros,
det. Og so Gardsbruke attpaa daa. Aa ja; slitsamt
hadde han havt det; men aldri so han gav seg; og
aldri sjuk ein einaste Dag, nei; det fortalde han sjølv
so ofte. Det var meir Magt i dei gamle, maa-tru,
enn det er i Folke no. Nei; men det hadde vori Tufs
med ’n lell desse siste Aari; og so hadde han ingin
Hugs lenger. Ja det gamle kunde han minnast, men
ikkje det han høyrde og saag til kvar Dag; han var
liksom i Baandøme att, aa kalle. No paa Slutten
kunde han ikkje hugse Folk heller. Soneson hans
gifte seg her ifjor —
„Son, meiner De."
20 — Garborg. VI.
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
