Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - XXIV. Robinson og Fredag
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
150
var so trugen og snild. Det var ikkje leuge
fyrr han skyna mykje av det som Robinson
sa. Han vart fælande glad kvar gong han
lærde aa forståa noko, og endaa gladare vart
han naar han høyrde at Robinson skyna
noko av indianarmaalet som han sjølv tala.
Ein morgon straks etter tok Robinson
Fredag med seg ut til skogs. Han vilde
henta ei gjeit til slagter og lata Fredag faa
gjeitekjøt, so han kunde missa hugen paa
mannekjøt; ein slik fæl hug var det best aa
faa ut av han i tide.
Daa dei var komne eit stykke paa vegen,
saag Robinson ei villgjeit og tvo kid burti
skogen. Det var svintare aa taka eit av dei
enn aa gaa etter ei av dei tamde gjeiterne.
Han tok Fredag i armen og baud han staa
still, og skaut so det eine kidet. Fredag vart
paa nytt lag so rædd skotet at han skalv.
Han trudde plent at Robinson vilde drepa
han med byrsa, liksom han hadde drepe
den eine villmannen uti skogen. Han saag
ikkje kidet som hadde stupt; han trudde at
skotet hadde raama han sjølv og reiv upp
trøya si og vilde sjaa. So kasta han seg ned
for Robinson att og slo armarne kring knei
hans liksom han vilde beda for livet. Daa
peika Robinson berre paa kidet som var
skote og bad han gaa etter det. Fredag
skunda seg og sprang stad og .tok det upp
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
