Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - Aasmund Olavson Vinje (1818–1870) - Blomen min - Ved Rundarne
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
379
Dei visne bladi eg ripad av
og beint i mit andlit slengde.
Dei fauk for vind, til dei fann si grav.
Eg stod og med hovud hengde.
So fekk han sin blom, han, som blomen gav.
Ved Rundarne.
No ser eg atter slike fjøli og dalar,
som deim eg i min fyrste ungdom saag,
og sama vind den heite panna svalar,
og gullet ligg paa snjo, som fyrr det laag.
Det er eit barnemaal, som til meg talar,
og gjer’ meg tankefull, men endaa fjaag.
Med ungdomsminne er den tala blandad:
det strøymer paa meg, so eg knapt kann anda.
Ja, livet strøymer paa meg, som det strøymde,
nåar under snjo eg saag det grøne stråa.
Eg drøymer no, som fyrr eg altid drøymde,
nåar slike fjøli eg saag i lufti blåa.
Eg gløymer dagsens strid, som fyrr eg gløymde,
nåar eg mot kveld av sol eit glimt fekk sjåa.
Eg iinner vel eit hus, som vil meg hysa,
nåar soli heim til notti vil meg lysa.
Alt er som fyrr, men det er meir forklaarat,
so dagsens ljos meg synest meire bjart,
og det, som beit og skar meg, ro det saarad’,
det gjerer sjølve skuggen mindre svart:
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
