Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - Sider ...
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
80 VETLE VISLIE
var godlidande, og liktest elles mest paa far sin,
Asbjørn Berdal, som i sine unge dagar hadde spela
frikar i bygdi. Gamle folk fortalde, at hans far,
Gamle-Steinar, som hadde lege ute og slegest med
svensken i 1809, hadde vore mykje hævare, — han
var so sterk, at han lyfte ein hest.
Bror til Steinar, han Knut, var eit aar yngre, og
ein glup kar det og, endaa han ikkje var sloppen
fram for presten enno. Han liktest meir paa mor-
sida, han, var lang og ledug og framifraa spræk.
Den krævaste karen paa lange lei til aa dragast,
laupa, symja og gaa paa skeissor. Han likte aa
lesa um gamle kjempor, um holmgang og krig.
Fann han ei soga um eit ovverk, las han henne
gong paa gong, til taarorne stod i augo paa honom.
Og um næterne drøymde han, at han var med i
herstrid, og daa totte han at han var ei stor kjempa,
som styrmde fram med sverd og skjold og hogg
fienden ned for fot, so blode sila. Kjende ikkje
hogg elder stikk, gav seg ikkje, um svensken stod
tjukk som sand. Og naar han vakna, kjende han
styrken og mode i seg, og ynskte berre at det kunde
verta ufred att. Dette sa han ein dag til Steinar;
men Steinar hadde ikkje vidare hug paa aa vera med.
Det var ikkje moro aa slaast lenger no, meinte han,
daa dei stal live av folk med riflekulor.
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
