Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - 3 - 4
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
20
Lælius: Det er som du segjer, Cato; men no
vilde kanskje einkvan skjota inn at det er minst
fyre for deg å sjå ljost på alderdomen, so mektug,
rik og velvyrd som du er; men slikt timest då
berre nokre få.
Cato: Å ja, det hev nok litt å segja, det Og,
Lælius; men det er ikkje alt. Du minnest kva
som vert fortalt um Temistokles. Han kom ein-
gong i trette med ein mann frå den vesle øyi Seri-
fos. Denne mannen ymta noko um at Temistokles
hadde det vidgjetne fedrelandet sitt å takka for
frægdi si. Då sa Temistokles: «Ja, det er sant nok
at eg aldri hadde vunne frægd um eg hadde vore
frå Serifos; men du hadde heller ikkje gjort det,
um du hadde vore atenar aldri so mykje.» Noko
liknande kann ein segja um alderdomen: Er ein
utfatig, vert han nok aldri lett, — ikkje for ein
vismann dessmeir; men so er han heller ikkje utan
byrder for dåren, same kor rik han er. Beste
våpni åt alderdomen er åndsarbeid og dyrking av
dygdene. Hev åndi og dygdene vorte dyrka gje-
nom eit langt og rikt liv, ber dei fagre frukter.
For det fyrste svik dei aldri, same kor langt upp
i åri ein kjem (og det er no liksom det gjævaste
ved dei), og for det andre fær ein den store gleda
at ein veit med seg sjølv at ein hev levt eit hei-
derleg liv, og at ein minnest mange gode gjer-
ningar.
4. I ungdomen heldt eg so av den gamle Quin-
tus Maximus at han godt kunde vore jamaldringen
min. For den karen åtte eit ålvor som var krydda
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
