Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - Lars Berg: Livsens gang
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
LIVSENS GÅNG
kjente det var så godt at han gret enda meir
da ho løfta han opp. Ho hadde han inn til seg.
Det var og godt. Det var så godt å gjømme
andletet inn mot barmen hennes.
Ho sa:
— Så så, tullen min!
Det var så kjent og godt at han vart trøtt.
Best det var heldt mor han frå seg, såg på
han:
— Men har du slått deg så!
Han såg på hendene sine, såg dei var røde.
Såg mor tørka av munnen hans og at handa
hennes vart rød. Han skjønte det var farlig
og gret meir.
Da tok ho han hardt inn til seg og gikk
inn over trappa. Ho gret visst og sa mye til
han. Han orka bare ikkje høre på det.
Han låg i vogga og mor sat framfor. Han
tenkte på det blanke han hadde set og gret.
No var det ikkje så pent lenger. Heller ikkje
så blankt.
Han gret enda mot songen til mor men
kjente han vart trøtt av orda:
So ro, so ro liten tull,
du er alltid mor sitt gull.
111
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
