Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - Sidor ...
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
261-
Samtidig med, at P. A. Munch allerede ved det storartet
brede anlæg av sin fremstilling aapnet en større synsvinkel
for opfatningen av Norges gamle storhetstid, beviste As»
bjørnsens og Moes samling av eventyr, Ivar Aasens gram»
matik (1848) og ordbok (1850) over det norske folkesprog
samt Landstads utgave av folkeviserne, at den gamle norske
kultur ikke var utdød. Jørgen Moe hadde været banebryter
for visernes vedkommende ved sin samling fra 1840, som
i 1848 blev utgit paany av P. A.
Munch. Om Landstads langt
større samling skrev P. A. Munch
en anmeldelse i «Morgenbladet»,
29de august 1853, hvori han med
varme fremhæver den ubrutte
forbindelse mellem den store
sagatid og nutiden. «Lekene og
barneviserne er upaatvilelig, i
det mindste de fleste av dem,
nedarvet fra umindelige tider,
og det er en besynderlig til»
trækkende tanke, at de samme
vuggeviser, kun med ubetyde»
lige forandringer, ogsaa maaske
blev sungne av mødre ... paa
Sankt Olafs tider...... I hine
simple barneviser hører vi endnu
ord og toner fra den fjerneste urold, ord og toner, der maaske
lød, førend Eddadigtene endnu var blit til, og som i det
mindste kan ha været sungne for Haakon Jarls og Einar
Tambarskjelves vugge.» — Det smukt utstyrte verk, som
var ledsaget av folkemelodier, samlet av Lindeman,
betegnes av Munch som «et av de vigtigste og interes»
santeste verker, der er utkomne siden Norges gjenfødelse
til politisk selvstændighet».
Man kunde tro, at denne tid — begyndelsen av femti»
aarene — maatte være en national begeistringens tid som
aldrig før, — en tid, da alle grepes av ny tro paa det nor»
ske folks evner, ny tillid til dets fremtid. Man hadde jo
Wergeland og Welhaven, Ole Bull og Kjerulf. Man hadde
den nye norske malerskole (Düsseldorferne), som for
mange syntes at overstraale selve den store banebryter
J. C. Dahl. Man hadde den «norske historiske skole»
(Keyser og P. A. Munch) og en blomstrende norsk natur»
I
P. A. Munch.
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
