Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - Sidor ...
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
219-
að þú vinum þínum þjónir;
þó að vanti millíónir,
syng með rögg og sálarró!
Hau st.
Jeg kom um haustið heim dr langri ferð. Það var mitt á
milli nóns og miðaptans. Gráhvítt þokuþykkni var i lopti, og
djarfaði að eins óglöggt tii sólarinnar; hún var gengin niður að
öxlinni fyrir sunnan og ofan bæinn; samt var af henni meiri ylur,
en búast hefåi rnátt við svo siðla hausts og seint á degi. Veðrið
var blækyrt, svo kyrt, að ekki sást hin minnsta hrufla á vatninu
eða tjörninni, er jeg reið rifið þar á milli. Enginn fugl sást á
vötnunum, utan tveir eða þrír flórgoðar, — þessi undarlegi fiagl,
sem heldur sig á þeim, þar til frost og hriðar hafa lokað þeim á
haustin; þá segja sögurnar, að hann leggist i botninn og biði þar,
unz ísa leysir á vorin; þá kemur hann upp úr vökunum. — Þeír
sveimuðu þar í kringum fremstu starartoppana, er slúttu niður að
vatninu, fölnaðir og ljósbleikir á litinn. Þeir fóru svo hægt og
dapurlega, og voru svo djúpsyndir, að því var líkast, sem væri
þeir farnir að siga niður og sökkva.
Já, þvílík kyrð og hreyíingarleysi! Fjenaðurinn stóð og lá og
bærði ekki á sjer. Stór hópur af ánum lá sunnan undir syðsta
húsinu, og næst dyrunum sá jeg Foru-Surtlu gömlu. Þetta var
þrettánda sumarið hennar, og hið seinasta sein hún átti að lifa.
Nú hafði hún hornbrotnað annarsvegar, meðan jeg var brottu,
og var því enn fyrirgengilegri. Utan og ofan frá klöppunum
komu fimm eða sex aðrar ær, sem stefndu heim til hinna.
Jeg reið heim túnhólinn. Nokkrar biðukollur stóðu þar með
gráa kollana, óskaddað og hreyfingarlaust hárið; en svo var f>að
laust og fiðulegt, að auðsjeð var, að fyrsti stormbylurinn myndi
feykja þvi gjörvöllu viðsvegar, og meira að segja, leggja þær
sjálf-ar að velli, þvi leggurinn var orðinn svo skorpnaður, veikur og
hrumur.
Og sjálfur reið jeg svo hljótt og hægt heim hólinn, að jeg
heyrði varla fótatökin hestsins mins. Jeg horfði yfir vatnið og
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
