Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - Sidor ...
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
192
Naturen venligt vinker. —
Se nede hist ved Söens Bred
— Et Symbolum på landlig Fred —
Et Lys i Hytten blinker.
Og, ikke sandt, hvis jeg Dem böd
Et Liv med mig i Hyttens Sköd
Fjernt fra den store Verden,
Da fulgte De jo gærne med;
Stærk er jo Deres Kærlighed.
Ja, ikke sandt, det er den?«
Hun böjed sig og slåp hans Arm,
Og glatted Kjolen med en Larm,
Som skulde fylde Pausen.
»Ak, Duggen har mig rent spolert
Min Kjole.—Jeg er engagert
Af Greven til Kehraus’en.«1
Drachmann getur þess líka í kvæðum sinum, hvar honum er
ljúfast að lifa. Fyrst er hann í fínu samkvæmi:
»Samtalen gik, man var åndrig og dannet,
Böger, Musik og Forårsudstillingen, —
Man talte om alt, om at ligge på Landet,
Om Aktier og om at foröge Skillingen.
Små Theologer forsvared Vorherre,
Löjtnanter talte om Skæg og om Kvinderne,
En Student gjorde Kur, fik en Kurv, og hvad værre
Ðen skönne fortalte det til Veninderne.«2
1 Eptir bugðóttum leynibrautum aldingarðsins reikuðu þau, hann og hún, í
stuttum kjól, og síðum kjól. Honum var svo heitt og hun var svo rjóð;
hún hallaðist blítt að armi hans. En hvað hjer er fagurt og skáldlegt!
. »Já, ungfrú góð, það er satt, sem þjer segið, þetta ríkmannlega viðhafnarlíí
gjörir okkur lífið leitt; en náttúran bendir svo blítt. — Sjáiði þjer ekki,
hvernig ljósið blikar í kofaglugganum þarna niðri á bökkunum við vatnið
— ímynd hinnar kyrðsælu sveitar. — Og ef jeg nú byði yður að ala aldur
hjá mjer í svona kofa, fjarri skarkala og bílífi veraldarinnar, þá munduð
þjer fúslega fylgja mjer þangað. Er ekki svo? Ást yðar er sterk? Já, það
er hún, ekki svof
Hún sleppti handleggnum, laut niður og fór á ósköpum að strjúka
hrukkurnar úr kjólnum sinum, til þess að rjúfa þögnina. »Döggin, hefur
alveg eyðilagt kjólinn minn. — Greifinn hefur beðið mig um síðasta dansinn.«
2 Þ. e. Samtalið gekk greitt; menn sýndu háfleygi og menntun og skeggræddu
um alla skapaða liluti, um bækur, sönglist og vorsýninguna; um sveitavist,
hlutabrjef og fjárgróða. Prestlingarnir hjeldu hlífiskildi fyrir drottni,
liðs-foringjarnir ræddu um skeggvöxt og konur, stúdentinn fór á fjörurnar við
stúlku, fjekk hryggbrot, og það sem verst var af öllu — hún sagði
vin-stúlkum sínum söguna.
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
