Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - Sidor ...
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
53
Er leið undir daginn hann leit út að sjá,
um lægi hvað þá væri títt,
og kossi á vangann á konunni brá,
en krossmarki ’ins trúaða sjálfan sig á,
og bátnum á brekann fékk ýtt.
Pó tannhvassar holskeflur tækjust á loft,
það tók ekki á þor hans né ráð;
því hann haföi dauða Í haröjaxla-hvoft
og heljar náklípur litiö oft,
er slitu þau blóðstokkna bráð.
Hann greiddi róður úr grýttri vör,
þó grett væri blámynt Unn,
og hnýflinum stakk gegnum holboöa-skör.
í hrannirnar smó svo hinn borðlági knör,
og alla leið út á grunn.
Hann sat á miðum, þó sýldi bát,
og seiddi þorskinn á krók;
en hafði á skýjum og hrönnum gát;
þó hlypi í rok, eigi kom á hann fát,
en stiltur um stjórnvöl tók.
í bylgjurnar rendi hann bátnum á ská,
þó brimlöðrið fyki yfir knör.
Hann flutti kerlingar kinnungnum á,
unz kendi staðar í mölinni grá,
og skilaði skipshöfn í vör.
Pað hallar sumri og harðnar í tíð,
og hrímföl er jarðar brá;
á sjónhring fellur af hreggi og hríð,
og hrönnin brimsaltið vegur í gríð
viö afskekta útkjálka tá.
Og veturinn kveður sinn volega brag,
að vanda með uppreiddum hramm;
og snjókoman ágerist dag eftir dag,
en dimmrödduð hafaldan nöldrar sitt lag.
Pað sígur að sólhvörfum fram.
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
