Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - Sidor ...
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
220
þegar Silla starði á hann þessum svörtu, spyrjandi augum ....
Hún var sem kveinandi fugl, er reyndi aö rjúfa kyrðina.
Skömmu áöur en þau áttu að skilja um haustið, sat Silla fyrir
honum eitt kvöld með Múftí við hlið sér. Hún grét og
barm-aði sér:
Hún hefði þráð hann meira þetta sumar, er tjöldin stó5u í
sömu víkinni við fjöröinni, en nokkru sinni áður á
vetrardögun-um löngu! ....
Nú stoðaði ekki framar að hlaða vörður eða rista merki í
trjáberkina; augu hans væru blinduð af illum anda. Sér fyndist
hún vera sem rjúpa í snöru. . . .
Upp frá þeim degi gjörðist Elis enn þunglyndari en áður.
Næsta sumar fór hann ekki með föður sínum til fjarðarins,
heldur dvaldist einn með hjörð sína uppi á landamærum
Rúss-lands.
Oft lá hann þarna á fjöllunum og fanst sem hann heyrði
grátþrungnar stunur, eins og kveinstafi Sillu.
Stundum þóttist hann líka sjá inn í kirkjuna í Alten. Pað var
eins og sunnudagsmorguninn forðum; sólin skein inn um rúðurnar
og stafaði geislum á stólsætið, þar sem sýslumannsdóttirin sat.
* *
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
