Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - Sidor ...
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
221
Hún talaði svo liðugt og heillandi og var alt af að biðja hann
að koma með sér. Hún staröi í augu honum svo nái5, að hvarmar
þeirra komu saman; augu hennar voru dökk og djúp, — það
sindraði úr þeim sem úr húsbruna í svartnætti. Hún var móleít
á hörund og hörundiö mjúkt sem silki, er hann fann það við
kinn sér.
Meðan Elis lá þarna í hitanum og gåt ekki á heilum sér tekið,
— hann hafði þó ef til vill sofnað stundarkorn —, kom önnur
stulka, enn þá fegri en hin fyrri.
Hún var í bláum kyrtli með undarlega breytilegum litblæ; á
fótunum haföi hún fallega skó, sem úr voðfeldu silfri eða
spegil-fögru síldarhreistri; hárið var ljóst og féll laust niður um bakið í
rafgulum lokkum, eius og þegar sólin skín á haflöðrið.
Hún benti honum með litlu, hvítu hendinni sinni og bað hann
a5 líta út fyrir tjaldskörina.
í’arna stóö þá Enarevatnið reist á rönd sem geysistór spegill,
lauga5ur logaskini miðnætursólarinnar. Viö vík eina glampaði á
hús meö gullsteindu þaki; þar gat að líta fjöldann allan af
naust-um og skemmum sem í kaupstað; og á höfninni fram undan
ströndinni flaut bátur viö bát, skip við skip, þar reis sigla við
siglu. En fram með fjörunni stóðu skreiðarhjallar, svo langt sem
augað eygði.
Honum sortnaði fyrir augum, og það var sem svipirnir færu
sístækkandi.
Eldur brann úr augum dökkleitu stúlkunnar; en ljóshvika
mærin drap titlinga; það var sem naprar, hárbeittar hnífseggjar
stæðu úr augum hennar; og rafgula hárið lék í freyðandi
byigjum-Báðar þustu að gættinni
Par lenti þeim saman. Dökkleita mærin læsti greipunum sem
klóm í fjandkonu sína, og svo barst leikurinn niður hólinn með
hörðum sviftingum.
Niðri á vatninu sá Elis kynlegan bardaga!.....Stór
kvennörn hafði læst ldónum í hrygginn á laxi einum miklum; en
laxinn var ofjarl hans. Peir geystust eftir vatnsfletinum, sem kólíi
væri skotið, og höfðu ýmsir betur; — og þannig hélst leikurinn,
unz þeir hurfu fjarska.
Samdægurs hvarf Elis með hjörð sína af þeim stöbvum.
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
