Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - Sen-middelalderen. 1300—1500 - Folkevisen
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
FOLKEVISEN 125
De var årle um morgonen,
då soli ho rau i lunde,
då feste Iven og Gjertru fruva
i sama morgostunde.
— Iven sterke han rie so gladt gjennem borgjir.
Den samme friske duft av morgen er det også i de par linjer:
De var um ei morgostund,
lerkjen han spilar i engji;
Høstkvelden males med en enkelt strofe:
De var seint um aftan,
rime de felle på kviste, —
For vinterens uhygge og uvær har folkevisen sterkere og mere realis-
tiske uttrykk enn for sommer og sol:
De gjere både snjoar og blæs,
og veten gjerest kall;
Og hvor ufysent er ikke dette billede av hei og fjell i «Steinfinn
Fefinnsson»:
Kaldt er her på Skumeheio,
vinden blæs av avle;
kvasse er dei jokletindan”,
fyk av fonne skavle!
De var Steinfinn Fefinnsson
som ette sine systane leitar.
Havet skildres sjelden i folkevisene. Handlingen er en og annen gang
henlagt til sjøen som i «Jon Remarsson», hvor et enkelt vers og omkvedet
gir stormen:
Dei rokest utpå de ville hav
i dagane ein og tvei:
alt sat gamle skipar Håken,
han visst? inkje land hell lei.
— Men sjøen teke so mang ein.
— Også i de utallige viser som forteller om kjærlighet, om troskap
og om sorg og svik, er der mangt og meget tradisjonelt. Særlig brukt i
all verdens viser er billedet om hvorledes de elskendes troskap åpenbarer
sig efter døden: Av deres graver vokser der op to trær hvis topper møtes.
Idéen finnes allerede i ridderromanen, f. eks. i den over hele Norden kjente
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
