Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - Nitti-årene. 1890—1900 - Hans Aanrud
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
162 NITTI-ARENE
i sagn og eventyr, i overtro og slektstradisjon. Han kan more sig over
dalens mennesker, men ennu mere med dem, han kjenner deres svakheter
og kan le av dem, men han bærer alltid over med dem, han holder
av dem, dypt og trofast og slektskjær. Og aller mest av barna, gjeter-
guttene, småjentene, alle de små bløte alvorsfulle sinn. Om denne skjønne
dal og om disse
mennesker forteller
Aanruds diktning,
stillferdig og lunt,
inderlig og ømt. Det
er barndomsminner
i det meste han be-
retter.
Hans Aanrud er
født på gården Aan-
rud i Vestre Gausdal
den 3. september
1863. I sine barne-
og gutteår arbeidet
Hans Aanruds barndomshjem.
han hjemme på fars-
gården og var på seteren som gjetergutt om sommeren. Her levde han
under inntrykk av en stor og sterk og åpen natur det liv som forskjønnet
i minnets lys gjenspeiles i idyllene «Sidsel Sidsærk» og «Sølve Solfeng».
— Men Aanruds gode hode gjorde at han blev satt til boken, han kom på.
skole i Lillehammer og blev student i 1882. Noe videre med studier blev
det ikke, hans teater- og litteraturinteresser tok ham snart helt, og i 1888
offentliggjorde han i «Nyt Tidsskrift» sin første lille humoreske «Hvordan
Vorherre fik Høet til Amund Bergimellom».
Den ironisk-godmodige fortellermåte som Aanrud anslo i denne lille
fortelling om hvordan Amund Bergimellom berget høiet sitt en søndag,
men siden blev plaget slik av ond samvittighet, at han, da regnet ikke
vilde gi sig, som et sonoffer bar alt høiet ut igjen, — den er karakteristisk
for de aller fleste av hans bondefortellinger. Han hører til de lykkelige
forfattere som straks fant sig selv, sin egenart, sin stil, og han har vært
av de kloke, selvkritiske og forsiktige som intet har våget utover det han
var sikker på han kunde. Den intime, snart lunt ironiske, snart føl-
somme korte fortelling om bønder var hans naturlige og selvfølgelige
kunstområde. Det er varme, inderlighet, en dempet styrke og humor i
denne fortellerkunst, men ingen stor lidenskap. Han er ingen tukter
og revser av nasjonale skrøpeligheter. Han skriver om sine egne, han
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
