Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - Sidor ...
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
Fedraheimen.
Pris fyr Fjordungaaret: s
Kr. 1,10 i= ZZ ß) med
Porto og alt. Vetaliiig
fyreaat·
LZZ
Eit Blad aat det narske jolkrt
SWTWy
i
—-
,,— Men eg tenkjer dei tarv ikkje syta,
me skal koma, um ikkje so braadtl«
—
Laurdag den 12te Ianuar.
Lysingar kostar 10 Øre
(3 ß) Petitumr og daa 1878
etter Maaten fyr større .
Vokstavar· ·
No. 70,000.
fraa Tyskland, fritt etter Fr. Kock
11-
Hjaa Handskemakaran Kugler, i den dimme
Vakstova hans, som laag innanfyr Krambudi og
berre fekk Ljos fraa det tronge, indestengde Tunet,
var det like eins sett paa Bordet til Middags.
Men berre dei tvosjvlve sat der; den tredie Plad-
sen var tom
Det saag ikkje nokot sers rikjelegt og hogtids-
legt ut paa Bordet Duken var just ikkje nokot
ovkvit, og den vesle Kjøtknoken, som laag og flaut
uppi Supafatet, var ikkje lik til aa vera komen
nett av den beste Stuteti. Kugler var ein helder
arm Mann, som laut liva av sitt daglege Stræn,
og osta nok hadde Smalhans voret Kjeikemeisster i
hans Hus; for Kugler var ikkje fri han var glad
i Flaska· Fyrst no i seinste Tdi hadde han sen-
—-—ge-t Mthusmei.r. »ro· ri Dotter hans,
Maria, var heimattskomi fraa ei Moster si, ei aand-
god og mang- røynd Kona som haddefostrat henne
og lært henne upp i alt som gagnlegt og godt var-
Maria tente gilde Pengar med Krotfarim fyr ei
fin Krambud i Storbyen, og hjelpte attaat trutt
til med Handskesauiningi, so Huset kom seg heilt
upp utrulegt, dessmeir som Meister Kugler hadde
ein Arbeidssvein, som var framifraa truen og du-
gande og stod i Arbeidet, — og det var Johan.
Det var no fulla liten Kunst an aa vera trottug,
naar Maria var med og arbeidde, og foor so
raskt att og fram med sine smaae Heiider.
Men fyr Meister Kugler var denne Auken i
Fortenesta ikkje berre god. Han gjekk no oftare
enn nokotsinn i »Don blaae Engelen« (eit Drykkje-
hus), no daa han visste, at Arbeidet heime gjekk
.like friskt fyr seg, um ikkje han var til Svars«
Og han vart just ingen »Engel« av aa ganga der
i ,,De11 blaae Cngelen.« Naar han kom heim att,
var han jamt vill og vond, og daa Kjeringi ikkje
svar den, som skulde tigja til eit hardt Ord, fo bar
det sumetider ihop med dei so hardt, at heile Flok-
kar av Gate-Ungar sankad seg ihop utanfyr Kram-
budi til aa hpyra paa Staaket·
Ein kann tenkja, kor fmlt slikt eit Liv maatte
vera fyr Maria, som hadde fenget so fin og folke-
leg·Uppfostring. Sumetider var den drukne Mei-
steren so reint forgalen, at endaa den stillslege og
tolmodige Johan ikkje kunde herda det, men heiv
Arbeider og gjekk, til Meisteren hadde masat seg
ut elder lagt seg. Men vil nokon spyrja, kvi Jo-
han daa ikkje saag aa koma derifraa ogsaa Arbeid
einkvar annan Staden, — so vil me berre minna
honom um dei Drpsurne, som me fortalde um i
fyrste Stykket. » Johaii hadde huglagt Dotter aat
Husbonden sin, og det so tilgagns, at endaa naar
dei sælaste Riderne stod paa. hadde han aldri den
mindste Tanken um aa skilja seg fraa Huset-
Og var ikkje detta rimelegt nok? —— Maria
var utan alle Motlegg den fagraste Moy i Byen.
Ho var ikkje stor, men ·ovl·eg pænt vaksi; det 1nyrk-
brune Haaret laag i digre Flettur kringHovud og
Panna, Andlitet var so,m—-Mj·olk ogsBlod. Og
den, som saag inn i:d,ei store, myrke Augo, som
Forteljing
lyste ut av dette fagre Aasyn, elder saag den søte
Muniien med dei fine, kirsebaerfriske Lippur smila
til seg, han laut—det same, kven det var— utan
Motsegn ganga ved, at vcenare Gjenta skulde Eiii
snaudt kunna sjaa fyr Augvm.
« Det var det Eine· Og det Andre var, at
Johan ikkje kunde annat enn tykkja hjarteleg Synd
i Gjenta, so leidt som ho hadde det heime. Og
denne Ynken broytte liksom Veg fyr Elsken. No
var Johan attaat alt Son aat gode Folk, og skulde
snart setja seg til med ein Verkstad sjølv, so han
nok tottest hava Rett au til aa tenkja paa Dotter
aat Meisteren.
Og det var ikkje lengje,-syr Maria og laut
til aa elska. Ho likte detta stillslege, tenksame La-
get hjaa Sveinen, daa det hovde so væk tilhennar
eiget Huglag, og ho likte det sendaa dess meir, di
meir Staak og Villskap der var iHuset hellest.
Og ho saag so væl i Augo hans, kor vondt han
hadde av henne, naar ho med sorgfulle Sukk elder
endaa med Graat lant hoyra ipaa den Styggedo-
men milloni sine Foreldre;"3«o rtswagod han
seg ogso fram med troftande Ord, som nokot e«tter-
kvart vart til lange Samtalar, naar Jngen hellest
var inne. Paa den Maaten vart dei snart kjende;
og naar Elskhugen fyrst var i Hjartat, so fann dei
snart Ord, som bar honom fram, og som knytte
Vandet millom dei fyr heile Livetidi.
Moer aat Maria opendagad snart, korleids
det var imilloin desse Unge; — ho maatte ikkje
havt nokot Moer-Aiiga hellest· Men ho fann ikkje
nokot Galet i detta, og det gjorde ikkje Kugle1« hel-
der, daa ho eingong i ei god Stund —— han laag
sjuk og kom ikkje i »Den blaae Engelen« paa fleire
Dagar — fortalde honom det ho hadde komet
etter. So blomde det fram, detta sagre Pare.t,
gjenom Vikur og Maanadar, i sams Arbeid og
jamtSamtal. Dei talad ikkje stort um Elsken sin;
den kunde dei liksom lesa i Augom aat kvarandrez
men dess meir taladdei um sine tunge Dagar no,
og um dei gladare Tider, som dei hadde i Vente-
Heile Landsbyen heldt dei no fyr Festefolk,
um enn Johan endaa ikkje hadde kunnat fenget
seg til aa tala med Foreldri um det. Haii var
ein av desse bljuge, smaafarande Folk, som altid
liksom vrid seg fyr slik ei stor Avgjerd, endaa um
dei i sitt Hjarta er aldri so fullhugad paa Sali.
Moer Kugler hadde alt fleire Gonger sleget paa
detta, at han laut halda seg fram, og han hadde
paa si Sida fleire Gonger sett seg fyre, at han
vilde bera upp Maalet sitt; men altid kom det
nokot i Vegen.
So kom ein Dag Thorbeck inn i Krambudi,
skulde kaupa seg Handskiir· Undren saag han den
yndelege Blomen, som her vaks upp so i Løyndom,
og det var som Hjartat hans fengde med ein Gong.
Han kom snart att, gjorde seg snart eit, snart eit
annatÆrend, og gjekk aldri, fyrr han hadde handla
fyr ein god Slump Pengar· Kugler skynad ikkje
den rette Grunnen til, at han kom so tidt, men
var glad i den gode Kauparen, og gav seg gjerna
i Dros med honom, dessmeir som Thorbeck
var ein Mann, som alle var fælande forvitne paa.
Eiii Gong.bad han honom endaa inni Stova
med seg paa eit Glas Vin, og fekk den Gleda, at
Thorbeck gjekk med. Det var just Søndag. Ma-
ria sat helgarklcedd i Stova og las, daa Kugler
steig inn med Gjesten sin. Ho vilde hava seg ut;
men Thorbeck meinte nei; ho skulde vera inne,
elder so laut han ganga. Maria vartdaa sitjande,
og heldt paa lesa. Men dei undringsfulle Augne-
kast, som Thorbeck gav henne, vekkte mange rare
Tankar hjaa Moer Kuglen Enn um Maria kunde
verta Fru Thorbeck —! Jav det vilde vera nokot,
det. er godt dei daa vilde saa det, alle ihopl
Tusund Gonger gildare det, enn um Johan drog
av med henne; for daa vart det ikkje annat enn
det same Strævet sidan som syrrl—— Desse Tank-
arne fekk ho heilt slogt smoygja inn i Mannen
au, og sidan vart Thvrbeck dubbelt væl fagnad,
kvar Gong han kom. Og daa han so til Slut
kom ein Dag og endefrain bidlad um Dotter deira,
fekk han Ja av dei paa fyrste Ordet.
Paa ein annan Maate tok no fulla Maria
det. Ho hadde snart fenget Tak i, at Thorbeck
ikkje gjekk der berre etter Varar or Krambudi, men
etter henne. Denne Mannen —— han talad eit
undarlegt, halvframande Maal, hadde svart
Krullhaar og ein mest brun Ham-At — kunde ho
daa slett ikkje lika. Daa heldt ho Johan mange
tusund Gonger betre, endaa han berre var Hand-
skemakarsvein, og hin ein Herremann· Dermed
skydde ho Thorbeck, kor ho kunde, og naar ho saag
gjenom Krambud-Glaset, at han kom, smaug ho
ut gjenom Bakstova so snoggt ho vann. Detta
gjorde ho dessmeir ivrigt, som Johan ogso i sein-
ste Tidi hadde lagt Merke til den Gonga, Thor-
beck hadde i Huset, og hadde talat ved Gjenta
um detta-
Men, kvat hjelpte det alt? Daa Thorbeck
seinstpaa hadde baaret upp Maalet sitt, kann Ein
vita, at det var Sliit hjaadeiGamle med alle Tankar
paa Samfeste millom Johaii og Maria; og det som
Moer Kugler fyrr hadde voret arg fyre, at Johan
drygde so lengje med sitt Bidlarmaal, det priste ho no
som ei stor Lukka. Ho hadde sakta ooret nokot
mindre glad, um ho hadde visst paa Fyrehand,
korleids Maria vilde taka imot Bodi· For daa
ho kom til Dotter si med detta, og ventad av
henne utan Hinden det gladaste Samtykkje, daa
sagde Maria reint ut, at det kunde der ikkje verta
nokot av. Ho hadde gjevet Johan sitt Ord, og
det gjekk ho ikkje attpaa. Dessutan kunde ho ikkje
lika Thorbeck, og dei kunde gjera som dei vilde,
men hv vart aldri hans Kona.
Me bry oss ikkje um aa fortelja um all den
Ufjelgen og Ufysna, som det no lagdest til med
i Huset. Det var eit Synda Liv. Meister Kug-
ler veit du hadde lagt avstad til ,,Deii blaae Gngelem«
strakst Thorbeck hadde friat, fyr aa kunngjera Lukka
si og vigja henne inn med hoveleg Drykk. Og
daa han kom heim att, saag han ikkje ut til aa
vilja upp i nokoii Strid. Han var glad og nøgd,
og blistrad paa alle dei lystige Dansar og Marsar,
som fanst i den tonerike Heileii hans Men daa
han gaadde etter, kor flat ho saag ut Kjeringi, og
kor graatsur Maria saag ut i Augom, og fekk vita
Grnnnen til detta, —daa braut det laust ei Beha,
som dei endaa ikkje hadde set Maken til. Fyr
det Fyrste vart no Johan uppsagd paa fljugande
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
