Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - Sidor ...
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
18
Fedraheimen.
2den Februar 1878.
inkje kunne vera like glade, korleides det gjekk Fe-
dralandet Men paa denne Tidi var Soldatarne
Menner, som ingenting aatte og ingenting hadde
aa tapa og difyr let seg bruka likso gjerne mot
Fedralandet som mot Fienden, naar Foraren berre
bitalte dei godt og let deiherja so myket dei vilde
Til Byen stroymde det fraa alle Kantar ein Her-
kemuge (Pøl)el), som inkje vilde arbeida og ingen-
ting aatte, og selde sin politiske Rett (Netten til
aa velja Embcettsmenner) til den, som baud mest.
All denne Herkemugen var ein god Studning syr
Adelen. Liksom i Grekenland var det sullt upp
med Trælar, og desse hadde det inkje for godt i
Rom, Herrarne ior med dei liksom dei var Dyr-
(Paa Landet dreiv dei gjerne um Kvelden Troe-
larne, baade Gutar og Gjentur, med Paaken ned
i store, laage Kjellarar, fyrutati Ljos og Luft, og
stengde dei inne der). (Meir).
No. 70,000.
Tyskland, sritt etter Fr. Kort-
1v.
(Framhald).
» Forteljing sraa
Maria tok seg godt upp paa den nye Staden,
og var ei dugande Kona til aa styra og stella.
Det kom vcel med no, det ho hadde lært hjaa Fa-
ster si. Allestad tok ho i med sjølv, og noydde
dermed Tenestfolket au til aa driva paa, og det
utan eit vondt Ord-
Og det trongst um syr henne. Tenestfolket
sxekk snart ut, at det ikkje var nokot godt millom
henne og Mannen Væl foor ho so venlegt sram
mot honom, helst naar Tenararne var tilstads, som
ho berre kunde; men det var lett aa sjaa, at ho
ikkje gjorde det av Elsk. Thorbeck vart au meir
og meir kald; det saag ut til, at Clsken hans, som
snart hadde blomt upp, snart skulde solna ogso.
Det vart meir og meir sjeldan, at dei tvo Cgtefolk
samtalad med kvarandre. Med Bordet, der Tenar-
lyden au var med ———sor denne gode Skikken raadde
endaa i Buchenheim, —— samraadde dei seg berre
um dei turstigste Ting, som hoyrde til Gards- og
Husstell, so gjekk kvar til sitt Yrkje, og um Kvel-
den sat Thorbeck mest jamt i Vertshus set hjaa Hr.
Neumann. "
J slike Tilstand meinte Sume av Tenestfolket,
at dei kunde gjera som dei vilde fyr Maria; ho
hadde ikkje nokot aa segja paa Garden,1neiiite dei-
Men ho tok det so rolegt, og fekk dei Beste av
dei so tryggt paa si Sida, at dei andre snart gav
seg. Um ei Vika hadde ho full Magt yver dei
alle, dessmeir som dei saag, at ho var den, som
forstod seg best paa Arbeidet. Thorbeck var mest
ute; han hadde nok aa gjera, for han heldt paa
Skildringer staa- Ikkilier
(Ved Kristofer Janson).
1v.
Ei Helgenvigslo. Ei Nounevigfla Ei
Dyrvigsla.
(Fratnhald).
Kardinalen stend framsyre Altarbordet, og
beint imotden unge Vækja sit det ein Prest, som
no held eit Tal til henne fraa Stolen sin. Han
greider ut, kor lukkeleg ho er, som heve kaarat til
Brudgume inkje nokon Mann, men Jesus Kristus.
So fpyr Kardinalen henne, um ho vil elska denne
sin- Brudgume til sin Daudedag, og ho svarar daa,
at det vil ho. Maalet hennar er kvast og kvellande,
det er, som skulde ho remsa upp Leksafyre Skule-
meistren. Det blikter inkje ei Sin i Andletet, det
syner seg inkje ei Taara i Augat. No skrid ho
sram til Kardinalen og legg seg atmed honom paa
ei-, Fotskor. So koma tvo Nonnor til. Dei taka
Floret og Hovudladet av og loysa Haaret upp.
Snart skal det falla syre Skjera, dette rike Haaret,
som no smaatt um Senn rullar nedetter Akslern.a.
Ekin kann-verda hugsjuk av at sjaa paa detta, men
dei cerVerdugeSyster hsugfallast inkje; den eine, som
med ei Engsvatningsgreidm og dertil med aa faa
i Stell ein stor Frukthagec. At han var ein dug-·.,:"
ande Landtnann var visst nok, og han avlad meir-
og meir av. Gardeti sin. .
Maria var sjeldan: ute. T·i3m til Horeldrtk
turvte ho ikkje ganga, ;.sor dei kom osta nok ti
Gartenau, og det helst paa dei Tider av Dagen,
naar det var Von til aa faa Mat. Thorbeck likte
ikkje detta Rennet vidare, men han sagdeO Hngen
ting, var syr det meste ute au, og brydde segsnart-
likso litet um Verforeldri som um Kona Maria
hadde helder ikkje lenger Lag med andre Kvinnfolk,
som ho hadde voret kjend med. Sume vilde no
leggja detta ut som Storlcete; men naar Ein so
ender og Gong saag den unge bleike Kona koma
til Kyrkja isame uvande Klædebunaden som ho
altid hadde brukt, so saag dei snart, at ho ikkje
var den, som vilde gilda seg med aa vera »rik
Frua.« i .
Det vart Haust · · "
Ein Dag i siste Helvti av November var
Thorbeck reist til Storbyen, og var ikkje atterven-
tande syrr Koelden· Ho satheime mo aaleine;
det graasure Veeret gjorde, at Foreldri hennar hel-
der ikkje kom. Ho totte det var sso stuslegt; ikkje
kunde ho arbeida helder, og so stroymde dei tunge
Tankarne inn paa henne, so ho kjende seg reint
sjuk· Mest tenkte ho paa detta«underlege, tunge
og« urolege Laget hjaa Thorbeck. . Det saag plent
ut til, at han hadde eitkvart aa bera paa, som
Jngen maatte vita. Han hadde-aldri Fred til aa
sitja roleg paa ein Stad, og vart han eingong
sitjande, so sat han syr det meste der i sine eigne Tan-
kar og talad litet og inkje. Spyrja honom, koat
som vantad, det kunde Maria ikkje saa seg,til,
dertil var det altfor kaldt millom dei. Det kann
daa Jngen undrast paa, at ho kjende seg tung um
Hjartat og tottest litet Godt hava aa venta av
Framtidi — So med ein Gong bankad det paa
Døri, og inn steig det ein Mann, som spurde paa
klen Tysk, um Hr. Thorbeck var heime.
Det var ein underleg Kar, ikkje-· koseleg aa
sjaa paa. Ei lang myrklitad Kaapa hadde han
sveipt ikring seg, so Ein berre. saagdei jutullstore
Nævarne, som heldt ein diger Knortestav; ein illa
medfaren breid Filthat hadde han sett ned i Augo,
so Ein ikkje fekk sjaa stort meir av Andlitet enn
ein stor, boygd Nase og eit digert, svart Munnskjegg.
Haaret, som valt sram i store Vasar under Filt-
hatten, var au kolende svart. ·
»Mannen er i Byen,« svarad Fru Thorbeck,
»men eg ventar honom kvar Stundi. Vil Deventa
til han kjem, so finn Dykk ein Sess."
Det gjorde daa Framandkaren, og sette seg
innmed Omnen, men tok ikkje Hatten av seg.
Fru Thorbeck vilde slaa inn paa ein Prat
med honom; men han riste berre paa Hovudet.
er ung og veen, flirer endaatil, der. ho loyser paa
Fletta. Kardinalen heve alt Skjerai Hondi. Han
tek berre ein liten Lokk og klipper av, og so tek
ho Lokken og·kastar honom langt ifraa seg. Detta
er Teiknet syre Nonnornas at gjera sitt Herverk, og
der sig Fletta paa Fletta, denne sagraste Prydna-
den, Kvinna eig. Det foor som ein Styng igjenom
meg, daa eg hoysrde Ljoden av Skjera, som gjekk,
og det vardt braadt so stilt i den vesle Kyrkja.
Alle kjende paa seg, at det var nokot underlegt,
som vardt gjort her, og at det galdt meir enn
ein Haartufs. Der stod eine Nonna med alle Flet-
tom i Hondi og lagde deim sraa seg-paa Borddi-
sken, som Korguten heldt. Gg kundeinkje annat
enn tenkja paa Pauli Ord i Brevet til- Korinter-
menigheiti, at det er usomelegt syre Kvende at
verda klipt elder rakat, og ,,um ei Kvinna letHaa-
ret veksa langt, er det; henne til .Æra, for Haaret
er givet hennetil at sveipa seg i-.«· .Men her vardt
det preikat: »Haaret er berre til verdsleg Faafenga
og Kvendi berre bragla med det og hugstela Men-
nerne, disyre lyt det av.
· No gav dei henne ei tett, rund Hetta av Le-
reft istadensyre. So tok dei Gullringarne og Ked-
jorna og all den andre Stasen og lagde atmed
Haaret, og sidstpaa drog dei og av henne Silkekjo-
len, og ho laag daa i ein grov-, blaaleg Kyrtel,
som sat tett kring- Kroppen utan somyket som ein
" gjern-
- erne
« Par Dagar.
Han var nok-s- ikkje so Kar i Tysi, at han kunde
halda nokot Dros paa det Maalet-
Som Lukka var, so varad det ikkje lengje, syrr
Thorbeck kom. Framandkaren stod strakst upp og
gjekk til Mots med honom og sagde nokre Ord i
eit reint framastidt Maal. Hadde Maria no kun-
nat sjaa Andletet aat Mannen sin, so hadde ho
set, at han kvakkscelt, daa han saag Framandkaren,
og at Augo hans glodde upp i ein stygg Old-
Men han tok seg strakst, soarad Karen nokre Ord
i det same framande Maalet, og sagde so til
Maria:
,,Eg hev litegrand aa snakka med denne Man-
nen um, men er snart serdug. « Set inn Maten
so lengje.« Dermed gjekk dei tvo Mannfolki ut.
Daa Thorbeckj kom inn att um ein halv Ti-
.mes Tid, vilde Maria faa til ein Samtale um
denne rare Framandkaren· Men Thorbeck soarad
so stutt, at ho brydde segikkje um aa spyrja meir-.
Han var tydeleg i Ulag, um han enn freistad aa·
loyna det burt med aa sortelja eitkvart Nytt sraa
Byen, som han hellest aldri brydde seg um aa
Etter Maten gjekk han ut, og daa han
helder seint kom heim att, hoyrde Maria paa Gonga
" hans, at han hadde i Hovudet-
Han var sraa den Tid meir tigjande av seg »
enn nokotsinn syrr· Viste seg endaa ofta hard og
strid med Tenarsolket, som hellest ikkje var vant
med det av honom. Til Storbyen gjorde han
Ferder ostare enn syrr.
J Fyrsten av Februar kom han heim fraa
Byen i Laa med tvo sine Herrar, som han synte
sram syr Maria som sine gode Vener. Og sannt
saag dei ut til aa vera utisraa gode Vener; for
dei gjorde seg eit reint serskilt Bry med aa koma
etter Tilstandet der paa Garden, fylgde Thor-
beck rundt alle Stader, og saag og spurde,
so endaa Tenarlyden tok til aanndrast. Dei gjekk
ikkje att fyr paa Kveldssida, og Maria kunde ikkje
faa vita, kvat dei i Grunnen hadde havt syr seg.
Ei 14 Dagar deretter steig Thorbeck sullt fer-
dabuen inn til Maria. ,,Eg lyt naudsynleg ut
paa ei Langferd,« sa han, »vert burteverande ei
ti elder fjortan Dagar. Men de skal ikkje taka
aat med nokot VinnesArbeid, fyrr eg kjem heim
att, endaa um det so vert godt Veer·«
Han sekk i seg Morgonbiten i ein Fart, bad
stutt »Farvcel« og gjekk. Maria saag, at det var
bundet ei stor Reisekista npp aa Vogni, som han
foor stad med. No var ho fulla van med, at han
ikkje sagde henne nokon Ting um; kor han vilde
av, naar han slik tok ut. Men syrr hadde Ferd-
hans daa aldri voret lenger enn paa eit
No vilde han vera sraa Huset i
fjortan Dagar, og hadde endaa ikkje sagt det bidige
Ordet um, kor han vilde av, og kvat han foor
etter. Og so underlegt som det var, at han, som
kvit Krage i Halsen ein Gong. So reis ho upp,
treiv Silkekjolen, ballad honom i Hop og slengde
honom langt burt med deiOrd: »so segjer eg deg
ifraa meg du Verdil« Det var skakande detta. No
stod ho liksom paa Durstokken til den nye Heimen
sin. Dei tenande Syster klædde henne i Nonne-
kjolen, batt det kvite, store Linet paa Hovudet og
hengde det svarte Floret kring. Kardinalen tok
Rosekransen og Krosseti og gav henne eit fyre eit
og sagde nokre Ord kvar Gong. No trudde eg
ho var serdugl —— men nei, der tek Kardinalen
Vaksdokka og legg i Armorne hennar. Kvat Slag?
Ei Nonna med eit Barn? Men so sekk eg hoyra
av Kardinalen, at denne Dokka skulde vera rette
Brudgumen hennar, det litle Jesubarnet, som ho
stendigt skulde elska· Katolikarne kann inkje tenkja
ein Tanke, minders dei skal giva Tanken liksom
Kjot og Blod i eit Bilcete. Den nyst vigde heldt
daa ein liten Tale til dette Vaksbarnet, som skulde
vera Brudgumen hennar. Det var same iskolde
Maalet, inkje eit Ord dirrad. Etter detta sette
Kardinalen ei liti Kruna av Sylv paa Hovudet
hennar, og no var ho Jesu Brud. ,Ho lagde seg
paa Kne og bad, og no song dei sraa Orglet Vel-
signing yver henne sraa alle dei Pinslarvitne som
til var. So reis ho ’upp, gjekk inn i Klostersvali,
der.alle Nonnornas sat, og tok kring dei ei fyre ei.
So kom. ho .ut atter og laagi Deri i den nye
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
