Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - Sidor ...
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
Fedraheimen·
l
6«te April « 1878.
Av laak LEtt.
Ei Forteljing.
(Frainhald fraa No. 13).
1v. x
Daa Leiv vart so uppimot dei tjuge Aari,
freistad Lars osta paa aa faa han med seg ut mil-
lom hin Ungdomm. Men Leiv vilde aldri. Han
var rædd B.ygdefolket. Han kjende seg so laak og
arm under dei skjegglande Augo’ som alt Folk sette
paa han. Eg høyrer ikkje til der, tenkte han.
Mest rædd var han Gjenturne, sor dei kunde han
ikkje slaa, um det kneip. Og det beit altid sso
rart, naar dei flirde· Han romde fyr dei kor han
kunde. Han romde helst fyr alle. Han kjende seg flat
ved det i Grunnen. ,,Eg skulde vera likso god
Kar som deil« tenkte han og knytte Neven. Men
naar han saag dei, vart han likevcelheit og uhug-
leg, og rø1nde.
Han var tvo-tri og tjuge Aar, fyrr detta gav
seg nokot. Men daa var det ein Vetr, at han
fekk meir Hug til aa hoyra paa Lars, naar han
sortalde sine Elskhugssogur um dei sagre Møy·ar.
Vaareti etter gjekk han oftare til Kyrkja enn van-
leg. Og daa gaadde han ein Dag fyr fyrste Gon-
gen, at ei Gjenta kann vera vcen. ——
Men i same Stundi vaknad det liksom eit
nytt Liv i Guten. Hugen vart so mjuk, og Tank-
arne so pre. Det kom slik ein underleg Eld i Blo-
. det: baade saar og sval. Han saag paa Moyarne
og vart bljug; det stakk i Bringa«hans, naar dei
smilte; men var det ei, som saag paa·han, daa
vart han raud heilt uppi Haargarden. Daa
han kom heim den Dagen, merkad han, at
det var stuslegt og audt paa Hegglid. ·Stooa var
so trong og myrk, Faeren so tagall; Lars var ute;
—«han laut til Skogs. Der gjekk han og dreiv
millom Sol og Skuggar; hans nyvekkte Hug sadde
Tankar og Kjenslur, liksom Solbakken um Vaaren
skyt Blotnar og grøne Straa. Han kjende seg
b·aade» frisk og ufrisk. Skogen stod der, ung og
grønkande, dei myrke, digre Granbuskur laag og
svam i Sol og Blaatt, Fjelltopparne stod so reine
og ljose, Lufti var vid og klaar, roleg og gjenom-
’synleg ende til Himmels, djup som Havet, full av’
Sol og symjande Fuglar· ,,Det er vænt, detta!«
tenkte Leiv, naar han saag upp.
Det var helst ei Gjenta, som han hadde lagt
Merkje til. Ho var stor og staut, helder før enn
mjaa, hadde digert Brjast og sterke Aksler, ein
frisk, aalvorleg Mun11, og myrke, klaare Augo.
Naar ho steig fram syr hans draumsjuke Minne,
tottest han kjenna, kor Hjartat bankad· Men so
var det ei til, som han og hadde set seg glad i.
Ho var mindre og grannare; Mumi og Augo hadde
ein sorgmild Smil, som drog haii sterkt; Haaret
var brunt og uvanleg digert· Desse tvo steig og
kvarv i hans ere Draumar liksom Havfruvnr paa
voggande Baaritr. Han gjekk som i Ørska og
kjende ikkje Jordi han steig paa.
Vest soin detvar, braastanad han. Han hoyrde
Omen av Felelaat og glade Ropz der var Dans
einkvarstaden, kunde hnti skyna, og daa han lydde
etter, fekk han ut, at det var paa Haugstad. Dans —!
Blodet strejymde saman i Bringa slik, at Hjortat
stampad og sleit i han —: skulde han vaaga seg
der ned? Der kunde hait faa sjaa alle dei væ11e
Møyar, han hadde set i Dag, og sleire til . . .
skulde han? Han hadde aldri voret i Lag syet-.
Eingong laut vera den fyrste. Kvi skuldehan vera
Krusling og Heimaling, han meir enn andre? —
Hugen drog, Rceddhugen heldt fast. Men so
samlad han seg i eit stort Tiltak« »Det lyt vera
slut med denne Stakkarsdomen no«, sagde han og
gjekk. ·—— Deyt bar til Haugstad·
v-
Daa han kom sram imot Garden, vardt haii
meir og ineir rædd. Han stansad ofta og lydde.
Men han heldt fram. »Det skal vera Slut med
Stakkarsdomen,« sagde han. Tilslut var han i
Tunet. »Eg lyt stogga her litegrand fyrr eg gjeng
inn, tenkte han; ,,hvyr(t etter, kven· som er her, og
slikt.« Han vart standande burtmed Loda og gav
seg til og lydde. Aa«kor vcent Fela song. Det
var baade Graat og Laatt, men alt so fint, so for-
ncemt, slik ein Sving paa det. Han fekk ein forja-
gande Hiig til aa dansa. Og ikveld skulde han
freista· Han vilde vera med i denne Gleda. Det
skuldevera slut no med denne Einstndingskapen
Han var sullvakse11 Kar, og han vilde vera som
dei andre.
-
—- Det var fælt mange Folk i Laget. Dei
song og staakad og lo. Alle var glade. Han saag
gjenom Vindaugo, kor dei svingad seg. Det var
gilde Folk, beste Ungdomen i Bygdi. Det var
Jngen av dei,- som hadde nokon· Ting aa skjem-
mast fyre. Dei kunde stiga trygge og hugheile
fram millom kven dei vilde: Ingen flirde aat dei.
Dei var av god ZEtt og hoyrde Bygdi til alle.
Og alle hadde dei sine Kjenningar· Kvar Gut
hadde si Gjenta, kvar Gjenta sin Gut. Dei kunde
nok dansa og hauka og slaa Heelarne i Golv -og
Tak. Dei hadde Retten til det.
Leiv kjende seg i Grunnen liten der han stod.
Hadde han nokon Ting her aa gjera? Hoyrde han
til millom slike Folk? Kven var det her, som brydde
seg um han? Hatt kjende ikkje ein Kryp. Dei vilde
berre gjera Gjon av han naar han kom derinn.
Dei vilde undrast,· og sjaa paa han, og kaldflira.
Den Skarveguten! den Bytingenl Son hans Svarte-
Aasbjornt »Slike vil me ikkje vita av i godt
Lag«’. Leiv soeittnd der han stod, so vart han
flat og kald. Den som kundesokkja i Jordi. Det
gjekk kvasse Styngjer gjenom han, kvar Gong han
hoyrde Gjenturne lo. Dei var glade der dei var,
dei, og saknad ikkje Leiv Hegglid· Gutar stod paa
Trammen og svallad med Kvinnfolk innanfyre.
Dei turvte ikkje roma, naar dei saag ei Gjenta.
Og Gjenturne rvmde ikkje syr dei. Han stod og
lydde, og ovnnde dei slik, at han kjende Hug til
aa fara fran og skamslaa dei.
Det var alt Kveld. Best som det var hoyrde
han Steg attum seg. Det var Folk, som skulde
til Laget. Tri store Karar kom gangande» Dei
var alt innimot Lvda der han stod. Kor skulde
han no gjera av seg? Han vart skræ1nt, krylte
seg ihop og gjorde seg so liten han kunde. Like-
vael gaadd«e dei han. Dei smaalo og sitte beint
paa han. »Koat er du fyr Ein?» sagde dei.
Leiv tagde, men vende seg og gav den eine av
dei eit Drag under Øyra so han valt. Men i det
same hengde dei tvo andre seg fast ein i kvar Ar-
men hans. »No skal du syr Ljoset, Karl-’ sagde dei.
(Meir.)
Um Fatikskatt yog Vægt-.
Hjelp til deim som sitja i Armodsdoni og
lida Naud, skulde fjølvsagt Folk giva "friviljugt og
utan nokot annat Logbod en det som Guds Ord
giv og som ein kann lesa i 5 Mosebok 15. 11 og
Joh. 1ste Brev 3. 19. Dette vil vist» ogso alle
Kristtie fylgja, um dei enn ikkje altid gjera so sull-
s Ek-
Stkitdringar fraa Italim
(Ved Kristofer Janson).
v1.
Fest paa Tittissionsskuletn Hovudct til Mathæus.
Paa Folkekotncdie. Karncvalet og Jodarne.
Ei Litstemucn Dandingkurkja hjaa Kapit-
ciuom. Mcsfa i Kolisc1tm. Herbyrgct til
St. Johannes. Marietta.
Framhald.
Korn lat oss setja oss paa ein broteti Sule-
stubb, som ligg der, og sjaa oss ikring. Det
er Solskin og Stilla. Smaaborii leika seg paa
Grassvorde11, og burtmed Preikestolen sit det
nokre Tenestgjentor og røda um Jesus Kristus
og Religionen. Dei ventapaa Predikaren. Rundt
ikring paa Stationom (Altartavlor, som skildra
Jesu Ferd til Golgata, med ei Fotskor stam-
fyre) ligg det Folk, som beda. Sjaa der gjeng
ein Huslyd sraa Altar til Altar alle 14 igjen-
om. Det er Storfolk, Kona er i Silkekjole
med langt Drags; Mannen er graahærd« og so
hava dei ein vaksen Son med seg. Dei kasta seg
paa Kne og venda sin Rosekrans og beda med
bertHovud; det er Botsmaanaden no. Ellest ganga
Folk att og sram, alle skal dei burt og kyssa Kros-
sen, for kvar som kysser den Krosten med botfer-
digt Hjarta, skal hava Syndartilgiving i eit Aar
og 40 Daggr. So koma dei daa, unge, gamle,
fatige, rike, Smaabornkvavla seg upp aa Fotstykket
og leggja Muittteti til. Jmillom desse ganga daa
sramande med Reisebokotn sine, og Flokkar av franske
Soldatar hava lægrat seg he1· og kvar og røda um
Eksersis og sagre Kvende. Soleides ser det ut i
Kyrkja. Der kjemStemna gangande. Jnngjenom
Kvelvingame skrid ho, syngjande paa ein holBots-
salme. Fyrst kjem det ei heil Rad med desse uti-
derlege Spøkelse, eg heve rødt um fyrr, sveipte i
Lereft, so ein inkje kann sjaa annat enn Anges-
Midt i Flokken gjeng det ein Kapucinarmunk med
ein stor Krusifiks (Jestts paa Krossen); paa baade
Sidor aat honom ganga tvau Spokelse med bren-
nande Lygter paa ei Stong, og etterdeim ei lang
Rad av Koende· Den fyrste gjekk i svart Kjole
med perlestungi Kaapa og Hatt av svart Floyel.
Ho bar i Henderna ein stor, svartKross« tvau andre
Kvende gjekk atmed og studde, og etter deim ein
heil Flokk Karsolk og Kvinsolk fraa Gata som
straymde til, ettersom dei skreid from. Stemna
skreid syngjande burttil den heilage Krossen, og der
seig han i Kne. Og no klang Songen sterkare:
»Herre Gud! her kjem det ein Hop botferdigel
miskunna deg yver oss! bed fyre oss Herre Kri–
stust« So gjekk dei burttil Preikestolen, Kapuei-
narmunkeit treiv Krusifiksen og feste honom der;
so boygde han seg ned, kyste honom paa Foten og
tok til at preika. Talen var stutt og sterk, og sjel-
dan heoe nokot gripet meg som detta. Den bleike
Munken i brune Kyrtlen og med Reipetkring Livet
standa paa Leivingarne av Heidningadomen og preika
Kristendom· Han talad um at segjaifraaseg Verdi,
soframt me vilde fylgja Kristus etter, for han hadde
gjenget Botsvegen han. Og no skildrad han Jesu
Lidingher paa Jordi, og korleides Apostlarne og
alle dei Pinslarvitiie, som her var sundflengde,
hadde synt, at dei kunde fylgja sin Herre og Meister
etter i Liding Det var ei Preika, som gjerna ein
«luthersk Prest kunde haldet, det fanst inkje nokot
hatefullt i henne mot andre Sektar. Daa Preika
var—ute, lyfte Munken Krnsifiksen og lyste Signing
fraa den trifalduge Gud utyver alle. Folket kring
honom stod og lydde med bert Hovud· Daa han
lyste Velsigningi, seig dei alle i Kne. So gjekk
Steinna rundt fraa Station til Station, seig i
Kne og heldt Bon, men eg gjekk heim mest med
Taarer i Augo. Vel er det so, at den katholske
Kyrkja kann hava formyket sanselegt, men sannlega,
me hava for litet heima, og me er so veike, at
me trengja eitkvart, som kann vekkja oss. Det
var sornaeme Folk desse, som gjekk Botsgangz eg
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
