Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - Sidor ...
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
98
Fedrahei111e11«
15de Mai 1878.
, Verdi saag ut fyr mindre Folk. Det kunde ikkje
nytta aa snakka med-Presten; Eiii vart berre
mistydd. So let han det vera· Men sjolv kunde
han ikkje greida Floken. Han provde aa sleppa
fraa det paa den Maateit, at han gavl tie Dalar
til dei Fatike. Men daa dei lyste tredie Gongen
fyr Knut og Alvhild, gav han fem Dalar til.
,,Du er visst ein betre Mann enn Folk trur, du
Aasbjorn’«, sagde Presten· Det Ordet totte Ans-
bjarn han hadde godt av, og det var ikkje fritt
han tok seg Voner av det. »
XV.
Leiv hadde ei hard Reis. Hanststormarne
driv dei att og .fram; sumetider visste dei kor dei
var, sumetider ikkje. Tvo Gonger tottest dei vera
visse paa Feigdi si. Men dei slapp fraa det.
Langt um lengje naadde dei Engeland Leiv gjekk
strakst med eit annat Skip til Norig. Daa var
det alt langt paa Hausten.
Han steig i Land paa same Bryggja, der han
hadde skilst med Faer sin. Han torde ikkje tenkja
paa det. Fekk seg inn paa eithesteth sosnriggt
han kunde og var glad, for Ingen kjende han.
,,Det var eg, som vilde koma heimatt Storkart«
lo han fyr seg sjalv· —-
Hati hadde vortet skrinnz» Augo laag djupare
enn syrr, Andlitet var skarpt og ydergrodt med
Skjegg. ,,Det skal røyna, um Alvhild kjenner meg
att no", tenkte han. Likevoel saag han v1eir stor-
mannsleg ut enn daa han foor heiman.
Gnno var han ikkje vonlaus. Han hadde teket
eit Merkje, som han meinte spaadde godt. Daa
han »foov fraa Amerika, hadde han tenkt: ,,Derso:n
eg vinn heiin med Livet etter det eg no hev gjort,
so er det ikkje fyr mi Skuld; men daa maa det
vera so lagat, at Alvhild skal hava meg-« No
svar han komen heim, og det mot alle Voner. So
maatte det vera fyr Alvhild si Skuld. Haii kunde
og lite tru, at ei Moy som ho skulde vera nærleg.
Ho kunde gloyma seg fyr ei Stund; men naar det
kom til Stykket, so vilde ho nok minnast sitt Ord
og halda ut. Og naar ho eingong var hans . . .
dubbelt og tridubbelt vilde han gjera godt att det,
han no hadde gjort galet. Jngen Flekk skulde
sylgja med han inn i hennar JEtt. —
Han gjekk nedi Skjenkjestova. Det kunde
henda han sekk sjaa Kjenningar der. Men der
var ingen. ·
Haii gjekk ut, og inn paa ei onnor Stova·
Der sat mange Landssolk og drakk; det var utpaa
Kvelden. Sume var fulle. Stova stod i eit Gov
av Tobaksrayk og kvcevne Eimar; Vraal, Snakk,
raa Banning og Staak kokad gjenom Lufti.. Leiv
hadde best Hug til aa snu. Men der sat Ein
kven tru det var. Han var fullare enn alle, skreik
meir enn alle, slog i Bordet og storbannad . . .
Det var Bjornl — Bjorn Haugstad.
Leiv bad um Vin og sette seg.
No foer eg hayra . . . tenkte han.
Bjarn sat just og kjytte av den blaae Hesten
Det var F—n til Gampz han vilde vaaga’n
fyr heile Sokni. Aldri hadde han set so sprcek
ein Hyk. Det var Furdur, som han kunde leggja
ut, naar det galt paa. - Og so klok som han var.
Berre han saag Skuggen av Svipa, so skvatt han
i Veg. Var det nokon, som vilde byta? —
Det kom ein m) Mann inn. Han var gruv
og tung, myrkleitt og ugodsleg, hadde eit breidt
Andlit med ein ful Flir um Munnen; Haarluggen
hekk nedum det eine Oma. ,,Godkveld, Bszrnl«
sagde han og lagde ein diger Reeve paa Bjorns
Aksl. «Godkveld, Hans!«’ ropte Bjørn· Leiv
kvakk, stirde paa Karen og kjende han att. ,,Er
du enno til, dn Skarven««, tenkte han, ,,som stal
sraa meg mitt Mod og min glade Barndom!« ———
,,Sit du her, BjyerY« spurde Hans. »Eg
meinte du heldt deg andrestader i Kveld?« —
,,Tvi!«« sputtad Bjor1i, og drakk. So song han:
»Aa nm du bed meg til Hogtid ganga,
eg vilde helder i Groni hanga,
og um dit bed meg klæ’ meg til Brur,
eg helder laag upp« i Svarte-Urd!«
Han skalv.
sin.
,,Hæ-hce«, sagde Hans. ,,Det er ikkje visst,
um ho segjer so, som er Vrur i desse Dagar.« —
,,Ho? ——Ho er like sæl, ho. Slike gifter seg ikkje
med Guten, men med Garden, veit du. Skaals««
— ,,Skaal, Skaal!« «—— Leiv sat som fraa seg,
Munnen hekk oppe, Halsen vart turr . . ,,Folk
hev sagt«, tok Bjorii atti, —»»Folk hev sagt, at
eg likte den Gjenta. — Det er Ingen, som veit
slikt« ——— han drakk —- ,,og no kann det vera det
- i Laget.
kann segja kvat dei vil, so fannst det ikkje hennar
Make i desse Vygdelag — Skaal! —— Men eg
trudde henne aldri. Og det gjorde eg Rett i . .«.
eg Syndaren.« Han slog i Bordet; Olflaska valt,
Ølet rann paa Golvet; so lagde han seg framy-
ver Bordet og stridgret· .,Naa, naa, Bjorn",
flirde Hans, ,,graat ikkje! graat ikkje! du hev Jnkje
aa graata fyre. Kanti ikkje di Kjeriiig vera likso
god som Knut Aasens, endaa um hans heiter Alv-
hild fraa Dale? ·Og ikkje er dit den einaste, som
er sviken. Hegglidguten ..... «
— Det var Ein som lo so fælt, at Alle laut
lyda, so fulle dei var. Men i det same var han
ute. ,,Aa, det var berre ein galen Engelsk11iann«,
sagde Folk. Dei tok til att med .Drykkjen. Det
slutad med eit illhervelegt Slagsmaal Fleire vart
illa medfarne, Bjorn Haugstad verst.
—- Men daa laag Leiv Hegglid paa Havsens
Bota. — —
le·
Den Kveldeit detta bar til i Byen, var Tre-
diedags Brudlaupskvelden paa Dale. Det var eit
stort Brudlaup, som ventande var av slike Folk.
Likevel var det stuslegt, for Brnri var nglad. Ho
sat so kald og bleik under den blanke Kruna, at
alle undrast og fekk Uhug. Aldri saag Eiii ho lo,
og um ho smilte, var det so tomt og gledelaust.
J Augo var ho hard og stiv, liksom ho var rang-
svævd· Knut gjorde det han kunde til aa faa Liv
i Laget; men det var dei som vilde vita,» at han
ikkje helder var so glad som han skapad seg.
Det vart koiskrat tun, at kAlvhild nok likevael
hadde sin rette Festemann i Amerika. Eit og an-
nat av Bjorn Haugstads Nidvers snikte seg kring
Sume av Gutarne gjekk sjølv med saare
Hjarto syr Alvhild si Skuld; dei lettad seg med
Spitord og Slengjestev. Daa Drykken fekk Magt
med dei, vart dei ville og galne· Uin Andredags-
kvelden hadde· sume av dei dansat med blanke Kni-
var i Henderne, og Brudgomen hadde haldet seg
mest inne hjaa dei Gamle. Trediedagskveldeii tok
dei til att paa same Maaten. Dei flaug rundt i
jagande Dans, svingad Knioariie yver Hovtid et og
skreik liksom Villmemn Kniit var inne i hi Stova·
Alvhild sat bleik paa Benkeii millom si og hans
Moer og fleire andre Konnr; ho hadde so hjarte-
Et
l
Peter SchlcmihL
(Etter Chamisso ved Andr-. Holaas.)
,,Verscherzt ist dem Mensch des Leben Frncht,·
So lang er die Schattett zit haschen sucht«·
Schiller 1799.
Motto:
Meit: ,,So11gez’ a11 solide,«io:
Pass vel paa Skuggeni
Chamisso 1857.
Lang og hard var Sjoferdi, men heppeleg
var ho, og eg naadde umsider Hamn. Strax Baa-
ten sette meg i Land, tok eg Skrueppa paa Nak-
ken, skauv meg sram, so godt eg evlde, gjenom den
yrjande Folkemengdi og gjekk inn i det fyrste det
beste Huset, der eg saag Herbyrgstavla hangande.
Eg bad um eit litet Visterom, Tenaren incelte meg
med Augo og forde meg inn i eit litet Kott hvgt
uppe under Taket· Eg bad um reint Vatn og
gloymde ikkje aa hoyra etter, kvar Storhandlaren,
Skipseigaren og Godseigaren Thomas John budde.
,,Utansyr den nordre Porten i det syrste Landhuset
paa hogre Handi, eit stort, nytt Hus av raud og
kvit Marmor med mange Pilarar««, var Svaret.
same . . Ho var fager nok, Trollet . . . Dei
-·" M
,,Vel.« Det var enno tidleg Dags; eg snvrde
strax vpp Skræppa, tok or henne den snuddesvarte
Kjolen og iforde meg den beste Klædebunaden, eg
hadde, stakk til meg ’Verndebrevet fraa Morbror
min og gav meg paa Vegen aat den Mann, som
eg vonade skulde verda meg til Framhjelp i Verdi·
Eg gjekk den lange Nordgata og naadde snart
Porte11. Der saag eg Pilararne skimta fram gje-
nom Grondi. »Altso her«, tenkte eg. Eg viskade
Dnsten av Foterne med Lummeduken, sette Hals-
klcedeti Skikk og vaagade meg til aa draga i
Klokkestrenge1i. Hurdi sprang uop. Der laut eg
no fyrst halda ut» eit Forhoyr av Portvaktaren·
Men han let meg daa umsider melda, og eg hadde
den Æra aa verda innboden i Hagen, der Hr.
John heldt til med eit litet Gjestelag.
Maanen paa Bragderna; Andlitet, som lyste av
Sjolvvyrding og Byrgskap sagde meg strakst, kven
Verten var. Han fagnade meg vel —- som ein
Rikmann av dei fyrste ein faatok Stakkar, vende
seg endaa aat meg, vtans daaaa venda seg burt
sraa dei hine, og tok imot det Vrevet, eg heldt
sram. ,,So, so, sraa Bror min; det er lenge sidan
eg hoyrde fraa honom. Han liver no vel?« ,,Der««,
Eg kjende
heldt han fram, vend imot dei hine Framande,
,,der læt eg byggja det nye Huset.« Han braut
upp Sigillen, men vardt ved aa røda, og Roda
gjekk mest um Rikdom og den Magt Rikdom gjev
i Verdi. »Den som ikkje er Herre yver i mindsto
ein Million««, sagde Hr. Jolm ,,han er — orsaka
Ordet — berre ein Tuss.«’ ,,Aa, kor sannt!« tok
eg att’i med full yverflvymande Kjensla. Detta
likade han synleg vel; han mylte til meg og sagde:
Verd her, Frende, seinare hev eg kannhenda Tid
til aa segja deg, kvat eg tenkjer mn detta —— han
peikade paa Brevet, som han stakk i Lumma, og
vende seg atter aat dei hine Gjestarne.
Han baud Armen aat ei ung fager Dros,
andre Herrar gjorde likeins, det var Damur nog,
fagre var dei alle, og Gjestelaget gav seg av Stad
til Hangen, som var kringvakse1i med ein livande
Hegnad av fagre Hagtorn med blomande Rosur.
Eg gjekk sisst av alle og fall Ingen til Tyng-
sla; for ingiSaal gaadde meg det mindste. Laget
var gladlaatt; dei spokte og skjemtade, mælte stun-
dom aalvorsamt um lettvise Ting,· oftast lett-
vist um aalvorlege, og allvisst gjekk med stort Ga-
man Skjemtet ut hver fraaverande Vener og deira
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
