Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - Sidor ...
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
346
Fedrahcinien.
21de December 1878.
ll. Segn fraa Halliitgdal.
(Ved S. Reinthon.)
Dæ va eigong før lang Ti sea dce kom burt
ei Gjente i føre Garde paa Tune uppaa Aaso,
mea dei heldo paa bufarde um Summaren. Dei
skulde flytja israa Fetjastale aa te Klyvscet, aa heldo
just paa aa stelle mae Bufarklove· Men daa ak
jabnast so, at Bufarklove bli større ell ein meina,
og so vara dae lengji, før deifongo pjanka altdetta
te, aa inkje kom dce te bli Rum helde, so Gjenta
fekk rie, anna dei hadde laga henna te ein liten
Stav, som ho skull ha te skjote se paa over Dikj-
udn. Mea dei daa heldo paa snugga se te ve
Buahurde, kom de tvaa Guta, som mas- vildeheim-
over, aa Gjenta, som va so ivcere, for ho skull
sleppe te, fekk daa Lov te fylgji dessan Smaaguto
heimover· Den eine taa desfan Guto va ein Vil-
ling aa sprang ifraa Gjentunn, men de sekk han
sea ire trølskle’ paa. Gjenta vart burte mce dce
sama, aa daa hine komo heimpaa Støien, aa Gjenta
inkje va komen fyri, aa dei helde inkji hadde set
te henna ette Vegje, tvelte dei trast, at dce maatte
vera noko gale paaserde aa sette difyr ratt hurt-
over Aasen atte for aa leite. Dei leitte att aa
fram ette Vegje aa huga aa skriko aa ropte paa
Gjenta, men koss dei leitte, aa koss dei skriko, so
funno dei ho inkji; men paa Sisten funno dei
Huva aa Staven henna ve eit Soledikji eit Stykkji
heima Fetjastoladm som dei buforde taa. Daa
forstoo dei, att Haugasolkji hadde naatt ti ho.
Dei gaavo se daa lell inkji over, men provde alle
dei Raai, dei visste; dei hadde jamvel ijrkjikluk-
kudn uppaa Aasen aa ringde ette henna, men alt,
dei plaara, so munte de inkje;. ho va aa vartburte.
Sea voro dei like uttasor te Viskjeringenn aa·
spurde hona. Men Viskjeringji svara, at dei foro
inkji rettigt aat, daa dei ringde ette henna. Den,
som ringde, skull hatt ei Jortorve uppaa Skalla
si, før mea Far henna heldt paa ringde; daa sat
Gjenta lo paa Far sin, aa eit Haugakvinfolk sat
aa heldt ho i Fangji si. Ha’ daa Far henna hatt
ei Tørve uppaa Skalla, mea han ringde,· so ha
dei kasta ho utatt, sa Viskjeringji·
Sveidn, den eine taa dei Guto, som hadde
fylgt Gjentunn taa Støle, budde sea paa Tune-
hago, lite nvrda Tune, aa han vart endaa gjift
me ei Syste aat dessa Gjentunn som kom burt·
Han va ein Leiing ve Kjeringji si baade i ein
Maate aa an.
Einsponenheiti si. Daa dce lei um ei Ti, vart de
fo svært te Spakri der hjaa hono. Ho kunna no
endaa sørtelja væl taa di, ei dei kalla Storegjenta,
hellest kalla dei ho Bindara mæ, taa diho brydde se
so mykji me aa binde Sakkaa aa Vaattu aat Folkji.
’ Ho va Godottehass Sveidn endaa, aa va hjaa
hono i dei Tienn Spokrie bejynte. De syste dei
fornomo de, va ein Hanst før Snjoen kom. kEin
Kveld ho skulde binde inn Krytyre — Gofa’ henna
sanka endaa ijdn inn i Fjose te henna — visste
ho inkji Orde taa, mea ho batt paa sisste ijre,
aa Gofa· henna sto utta Fjasdydne, før han skreik:
»Du maa koma Gjente, Skauta drep me her!«
Aa daa va de netupp Skauta, ho sto batt paa.
Daa syntes ijre vera Ute aa klemme han aattaat
Fjosveggji me Hødno« Koss han fekk ho attifraa
de veit inkji e, men somykji veit e no, at de va
ei an Skaute ell den, han meinte.
Sea synke dae se lite smaatt aav aa te, men
inkji noko større forrenn Nyaarsestan kom; men
daa bar de laust før Ølvoru·
De skull hendt her uti Dale 1) eistane, at dce
den same Kvelden kom inn tryaa Kata. Daa dei
vilde bjø dei Drikke, vilde dei inkji ha, men sette
Ballen paa Borde. Men Folk i Huse saago, at
Øle i Bolla likevcel minka.
Daa vorto dei se forundrige paa, ko detta
kunna vera for Folk, aa spurde dei kor dei vaaro
israa. Dei svara at dei bu vestpaa Aase ve ei
’ Kjødn, aa at dei maa vera enduge, 2) taa di dei
hadde tenkt se paa Tunehagadn um Kvelden, aa
at dei hadde Skyldfvlk der. Sama Kvelden vart
dae set tryaa Kara nepaa Stranda-Jse — neunde
Tunehago —; men dei saago dei berre te Beltes.
·Men va dce dei Karadn, som komo te Tunehagadn
um Kvelden, so meinka nok inkji dce dei, saag dce
ut te. Som vanle va han Sveidn svært full aa
gretten den Kvelden. Daa dei no skulde te Sengs
aa han vilde seta atti Spjelde, sendest dce neatte,
ratt han slepte di, aa detta pvdest tryaa Gongu
ette einan, ført han fekk dæ te staa. Han vart
daa sinna, aa spente unde Spjeldstaven hardar aa
hardar, aa endele fekk han, dce daa te staa. Men
1) D. e. lenger ut i Hallingdal. I) onnuge(sn,øggaseg.)
Men teslutte fekk han no like før .
dce sto kjiaavele lengji; før vel han va komen bort-
aat Sengenn aa hadde stigjiuppaa Sengjiskare mce
dei eine Fote, sekk han Spjeldstaven umkring Leg-
gjidn, so berre dce skrangla· So tok dae te aa
raske mae eit aa anna umkring Huse: Fysst kom dæ
noko Steina taa Peispipunn n’i Peisen — dae va
endaa Løststugu, so Folk heldo dce før heilt uri-
mele, at nokon kunna koma uppaa der aa velte ne
Steina taa Pipunn — Skjørdingkroken3) dansa
frampaa leve aa» Skjeren dansa ne taa Skaap-
skruve. Som ventand vorto no Folke førserde, aa
daa dei vorto styrd 4) utigjtdnom Glase saago dei
tryaa Kara te Beltes, aa dei saago berre, koss dce
skjimta i Kaaro, dei gjingo mæ. Daa hadde nokk
dei paa Tunehago faatt Skyldingadn sine te se i
Jolo, aa dei komo te halde se der mce vonosZ len-
ger. Daa dce lei um eit Bel, ha Kjeringji vilja
gangji utiKleven aa lagt se der, før ho tenkte dce
ha kunna vore roare der. Mce di same ho kom i
Dydni, syntes ho, at Klevaglase kom sendand imot ’n,
so ho kom no te sleppe aa liggji i Kleva den
Naatte. Hellest rørde· de alder Kjeringjenn, anna
ho kunna nokk vera kor ho vilde aa fara aat, koss
ho vilde, hona. Aa va dce, soms Folk meinte, fo
va doe vel taa henna eigji Folk dei tryaa Karadn,
som synte se. For daa va dce so lengji sea Syste
henna hadde. vorte burte uppaa Aase, at hona ha
kunna faatt vaksne Søni. · At dei inkji kumia sjaa
dei meir ell te Beltes, kom se veel taa di, at Far
deira va Haugakar aa Mor deira Kristnafø1k. Di-«
før kunna Kristnafolk inkji sjaa meir ell Ovadelen.
Folk trudde dce va dissr dei vaaro so leie vehan
Sveidn Tunehago, fordi han no hadde sprangji
ifraa Mor deira, so ho vart intikjen i Hangen, aa
før di han va so lei ve Kjeringi si, ho Birgjit,
Mosyste deim. - i -
Men dce va nokk inkji slutt mce Spøkrie der
enno. Heile Vet’n nappast dce um Kveldadn aa
Netadn snart ’mce eit aa snart mae anna. Jabnast
va dat no so, at engon 5)taa Folkji der i Vygdenn
va der um Netadn, baade taa di dei hadde Hitg
te saa sjaa koss doe va, aa fordi Fplkji der vaaro
rædde te aa vera eisemal um Netadn mæ. Naar
dæ va daa so, at dei hadde Bøkadn før se, aa de
3) Skjerding-Kroken; ,,rd« lyder som tjukk l.
«) D. e. naar dei styrde (stirde). 5) einkvar.
Tri av Davids Salmar.
1.
Sæl er den Mannen, som inkje gjeng paa Raad
med Gudlause,
og inkje stend paa Vegen aat Syndarar,
og inkje sit paa Sess med Spottarar·
Men Herrens Log heve han lagt sin Hug til,
og paa Logi hans grundar han Dag og Nott·
Han er lik eit Tre, som er plantad i eitBekkjedrag,
som ber i si Tid, ·
og Lauvet paa det visnar inkje —»
og alt, han tek seg til, lukkast fyr honom.
Jnkje so med dei Gudlause!
dei er liksom Dumba, som Vinden foykjer burt.·
Difyre stend inkje dei Gudlause seg i Damen,
og Syndarar inkje i Lag med dei Rettferdige.
For Herren kjenner Vegen, som dei Nettserdige gjeng,
men Vegen aat dei Gudlause skal verda øydelagd.
11.
Kvifyre held Heidningar slikt Styr?
og kvisyre grundar Folkeslag paa det, som inkje duger?
Kongarne paa Jordi slær seg i Hop,
og dei hoge Herrarne legg Raad. upp
mot Herr-en og mot hans Salvade:
,,Lat oss slita sund Bondi deira
og kasta Reipi deira fraa oss!«
Han, som sit i Himmelen, lær;
Herren hæder deim.
So talar han til deim i sin Vreide,
og i sin Harm skraemer han deim:
,,Gg heve no teket meg ein Konge
yvir Sion, det heilage Berget mitt.«
,,Gg vil fortelja um ei Avgjerd:
Herren sagde til meg:
Eg heve aatt deg idag.
Du er Son min,
Krev meg etter det, so giv eg deg Folkeslag til Arv
og Heimsens Endar til Eignalut.
Du skal slaa deim sund med ein Kongsstav av Jarn,
krasa deim som ei Krus.«
—s—
Og no, Kongar, fara vitugt fram,
late dekon vara, Domarar paa Jordi!
Tene Herren med Ræddhug,
.og gledje dekon med Rædsla!
KysseSonen, at at« han inkje verd vreid, so de gjeng
til Grunnsl
For Vonom snoggare kunde Harmen hans kveikjast.
SEle er alle dei, som gjpymer seg i honom!
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
