Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - Sidor ...
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
240
Fedraheimen.
27de September 1879·
Norig no um Dagen, og verre vert det syr kvar
Riksraadutnemning.
J Japalx er tilsette i Rikstenestverket: 80
Gnglendingar, 31 Amerikanarar, 30 Franskmenn,
18 Tydskarar, 7 Hollendingar 4 Jtaliamenn, 3
Schweizarar, 3 Kinamenn, 2 Austriksmenn, 2 Por-
tugisarar og 1 Russ. —- Eininnsodo Borgar Mine
hev snnnet eit rikt Steinkollag i Nakashina i Krin-
sen Nagasaki. Regjeringi hev laant honom 150,000
Yen til Drift.
» Paa Jsland var det eit vulkansk Utbrot ved
Geisfugleskjeri (i Sudvestsjordungen) den 28de Mai,
same Dag, som Ætna tok til aa utsenda Lava.
Utlandet. Frankrike· Den franske Justits-
minister Leroyer hev arbeidt ut eit Forslag til
Umboti Rettsskipnadew Etter dette skal Taletpaa
Ynerretterne setjast ned sraa 27 til 19, og Talet
paa Underretterne skal minka sraa ikring 360 til
150. Det kjem mange Domarar og Notarar til
aa verta avsette, og deim lyt Staten halda skades-
lause; men dei, som vert attverande, gkjem paa so
mykje betre Vilkor, at dei skal greida 2 Tridjepar-
tar av dei 80 Millionar Frank, som skal leggjast
i Skadebotstil dei hine! Denne Umboti vil setja
Regjeringi i· Stand til aa reinska iit dei republik-
fiendske Domarar ntan aa krenkja Læra um, at
. Domararne skal vera uavsetjande· —— Ministeren
Lep»c«3re sagde her ein Dagen, han saag yver nokre
Festningsverk: Me vil Fred og berre Fred; men
skulde nokon vilja nokot annat, so er me reide. k
Jules Simon, som«i Sumar sann fyr godt aa
reisa eit illhervelegt Motstand mot Ferrys Skole-
log, hev ikkje vunnet annat enn aa leggja seg ut
med alle Republikanerar og rimelegvis gjera seg
umogleg syr alle Tider-, Den Ros, han tek inn
sraa Bakstrævarsida, er hans Trøyst, men vil vist
litet muna til Uppnaaing av hans Fo«rmaal, som
visst ikkje var nokot mindre enn aa kasta den nove-
rande Regjeringi og saa Gambetta til aa sortaka
seg paa denne Saki—, so han sjølv kunde koma til
Magti. Gambetta ber han sraa gamalt eit Agg
til, honom held han med retto syr den største Hin-
dringi fyr sine ceresjuke Formaal·
Den italiske Finansminister hev lagt sram «
syr Thinget det syrste Utkast til Budget syr 1880.
Det sviv ikring 1400 Mill. Lire (ikr. 980 Mill-
Kr.), og viser eit Underskot av 6 Millionar.
Tydskland og Austrike er Ov-vener vortne.
Samstundes er det likt til, at Venskapeii millom
Tydskland og Ryssland hev kolnat meir og meir.
Jkkje· eingong ved Venemotet millom dei too Kei-
. sarar synest han aa ha vermft upp att nokot, som
nokot er. For dei var ikkje fyrr komne kvar til
sitt, fyrr enn Avisurne i baade Land tok til aa
skjella paa same Visi som fyreaat. Og Uttal, som
s—
er sallne sraa dei too Rikskanslerar Visinarck og
Gortshakov, tyder paa, at det gamle Agget deim
» millom enno er vaketz iallsall ser det so ut; men
sume segjer, at heile Fiendskapen er berre Kome-
dispel, og at Meiningi aat Bismarck er aa lokka
Frankrike sram og faa det til aa sjaa ut, som det
er hugad paa eit Samband med Russland, og der-
ved vekkja Gnglands Mistillit imotFrankrike· Men
kor som er, til rett aa visa sitt venlegeHuglag imot
Austrike — og det vil i desse Have segja det same som
aa vera det motsette imot Ryssland — hev Bismarck
nettupp gjort ei Ferd nedtil Wien og vortet fag-
nad med stor Æra av baade Folk og Drottem
Her hev han daa samraadt seg med sin gamle Ven
Andrassy, som no tok Avskil, um dei politiske
Spursmaal, og sikrat seg, at Austrikes Utrikspoli-
tik under Andrassys Ettermann kjem til aa ganga
isame Sporet som fyrr. Ferdi hev ikkje annat
Formaal enn aa styrkja Freden, er det sagt. —
Til Andrassys Ettermann skal Baron Haymerle
vera utnemd. »
Intdoalic,
trie Aargangen av »Svein Urcedd.«
Nokre Eksemplar er enno aa faa i Ringvolds Voktrykkeri
Jernbanegata S, ved Gidsvollsstationen. Kostar heftat 2
Krunur· .-
Kristiallia. Trykt i Ringvolds Boktrykkeri.
(Jernbanegata No. 6.)
at han kunde faa ei slik som henne; disyr hadde
han no provt med Signe; men no skulde han koma
vaa andre Tankar, og daa visste ho, at han kom.
So kunde ·Lid-Gjenta bita seg i Fingertupparnei
So kunde ho skjemmast, til ho blaanadum Nebben,
for ho hadde tenkt so stort! Ha, ha! jau det vart
annan Dans! Gnnhild lo hvgt av Gleda. Ho
totte Tanken var so gild, at ho maatte setja seg
ned og droyma honom igjenom paa nytt. Ein
Stein laag attunder ei Bjork; der sette hoseg, og
no kjende ho, at ho var trøytt. Soli vilde til aa
glada; lange Skuggar lagdest yver Lid og Fjord.
Det vart stilt si Skogen; langt inn millom Aasarne
gjekk ein Lnr. Fuglarne sokte heim aatReiri, Myet
dansad i dei siste« raude Solgjeislurne. Gunhild
sat med Haand under Kind og tenkte og droymde;
ho sekk det visst godt til, syr ho saag glad ut.
Tilslutt stod ho upp, saag utyver Dalen med ly-
sande Augo, smilte til tvo Trastar, som flaug heim,
slog med ein Lauvkvist etter Myet, sette so i og
song og gjekk heim.
3-
Sundagen etter gjekk ho til Kyrkja. Det var
slik ein fager Dag; ho tottest vita, at Baard og
vilde koma. Ho var tidleg ute; Hjortat bankad i
henne, der ho gjekk, av Orvent og Uro. Ho sette
seg slik i Kyrkja, at Baard maatte sjaa henne, og
ho visste, at ho var fager i sine nye Klæde. Men
likevcel kjende ho seg bringeklemd og underleg.
Det kom yver henne som ei Kjenning av, at dei
Tankarne« ho her sat med, knapt var som deiburde
vera, og etterkvart som Kyrkja sylltest, tok ho til aa
· kjenna seg meir«og meir skamfull. Alle, som kom
inn, boygde sine Hovud i Bøn: det gjorde, at ho
og meir og meir boygde Hovudet, og den Blygsla
ho kjende, gjorde henne raud.
vart ho fagrare enn hellest, av di ho kom til aa
sjaa mildare og mjukare ut. Daa Vaard seint
umsider steig inn gjenom Jnngangsdori og saag
’ sramigjenom, kvakk han, so det kvitnad i Uppsyni
hans: so fagert hadde han aldri set. Detvar som
han skulde sjaa Gunhild og Signe i eit: Gunhild
med sitt stolte, varme Fegre, og Signe, mjuklynd
og ljos og mild. Han slog Augo ned, athanikkje
skulde tryllast. Men daa han hadde sett seg, kunde
han ikkje styra Augo sine lenger. Han satog glytte
Men just ved detta
’- k —·
upp til henne alt i eit. Og stundom mattest Augo
deira; daa raudnad dei baae tvo. Signe- kom
nokot seinare; daa Baard saag henne, syntest han
ho saag reint stakkarsleg ut i sine Vondeklcede og
med sitt stillfarande, bljuge Lag. Gunhild var stolt
og staut som ei Riddarmvy i Visa, men attaats
kjærleg og varm; vcent hadde ho chedi skorne, og
mjukt og rikt sveipte dei seg ikring hennar runne
Aksler og blomande Barm; — Signe var blid og
bleik, utan Eld og Mod, sein og smaafarandei
alt sitt Lag, og som ho sat der lutande yver Sal-
meboki, saag Baard mest framandt paa henne og
maatte undrast paa, at han haddekunnatlika henne-
Nei, den som kunde vinna ei slik som Gunhild ——!
Dei Augo, ho gav honom, var so underlege, —
so scelt forlokkande, so sulle av bljuge og bren-
nande Tankar, at kvar Gong han matte dei, kjende
han som ein gjoysande Eldstraum gjenomseg. Han
vart so hugteken og tankefull, at han gloymde mest
kor han var. Daa Signe ein einskild Gong vaa-
gad seg til aa glytta burt til honom, vartho reint
rædd; for han sat der so sjolvgloymd og stirde paa
Gunhild som han skulde vera forgjord. Det sveiv
Signe ein Tanke um, at Gunhild kanskje hadde
lært meir ao Moer si enn ho hadde godt av. —
Gunhild gjekk, syrr Tenesten var slutt, og ho
saag i det same paa Baard som ho vilde segja,
at ho ventad honom ett«er. Fraa den Stundihadde
han ikkje Fred. Daa ho gjekk, var det som det
myrknad i Romet. Aldri syrr hadde han sunnet
Kyrkja so uhyggjeleg med sine smaae Glas, sine
tronge Stolar og sine blaamaalade elder forgyllte
Trebilæte yver Altar og Kordør. Han sylgde i
«Tanken henne, der ho gjekk sram gjenom Skogen
aaleine, millom bleike Blomar og i tindrande Sol.
Det var liksom det lyste i honom, at han maatte
ut og etter; han syntest sjaa, at ho snudde seg og
saag etter honom. Kor sein han var, den gamle
Tullingen av ein Prest! Kor gode Stunder han
gjorde seg med kvar liten Tings ——— sTilslutt kunde
ikkje Baard herda det lenger; han stod stillt upp
og gjekk, endaa han hadde vondt Samvit av det
og totte Folk laut kunna sjaa, kvat han gjekk etter.
Signe torde han ikkje sjaa paa, ikkje tenkja paa
dihelder. ’
Utansyr stod det einkvar liten Flokk og sam-
talad; Braad vreid seg unda og snikte seg paa
;
Heimvegen· Han vilde paa ingen Maate hava Lag·
Naar han kom til Skogs, —- kven veit, kanskje han
kunde sjaa seg Kans til aa smetta etter henne-
Det var ikke langt or Leidi»
» Guten var reint som sraa seg sjolv, so varm,
fo uroleg, so full av dragande Lengt. Det var slik
Gld og Ange i Lufti; kvart Andedrag gav Sæla
og forunderlege Kjenslur· Skogen, han gjekk i,
tottest livaz alt baygde segsamaniSolvarme, v»cene
Fargar, sat Ange, mjuke Skuggar. Han sagde til
seg sjolv i svellande Gleda: ho held av meg! og
det sagde han Gong etter Gong, altid med den
same Sæla, so han liksom saup etter Anden. Og
no forstod han, at han og elskad henne, og
hadde elskat henne all Tid. Det med Signe var
paa ein annan Maate; det var ikkje Elskhug, det
var nokot annat, nokot godslegt, mildt, utan denne
Gld, berre som ein vanleg Kjennskap· Mendetta var
Elskhugl slikt var det, Folk kunde doy av; men av
sin Kjærleik til Signe visste han, at han ikkje
kunde døy·
Han tenkte ikkje; han hadde Syner og Kjen-
slur, han drøymde, han var i Brund. Han saug
Eld or Lufti, som sloymde ikring honom solmett og
varm med Ange av tusund Blomar. Det var ein
sæl Gut. Tjuge Aar gamall, fager, rik, av godt
Folk, med den beste Gjentelukka — han hadde god
Raad med aa vera glad; han hadde godt fyr aa
droyma. Futedotteri stod høgt, men Baard Neset
var helder ingen Kastekjepp, og at ho elskad honom,
det visste han sraa gamalt, og det hadde han i
Dag set. Slfke elskhugsfulle Augo skulde ingen
hava droymtcum; dei varmaste Gjente-Augo, han
hellest visste um, var kalde mot» desse. Alt var
kaldt og bleikt mot Gunhild, denne brennande, brune,
med dei rundkvelvde Barmar og det myrke, glans-
rike Haaret; ho var det scelaste Ein kunde drøyma,
um henne gjekk det liksom eit Hav av solvarm
Glsk· —4 Skogen vart tettare, ettersom han
kom lenger sram. Det var hoge Furetre og sterk
Underskog; Solgjeislurne spelad ned i alt ’Lauvet
liksom Gull-Regn. Brune Ekorn skvattattog sram,
ein Trepikkar sat her og der og bankad i ein Fu-
rulegg. Det var so stillt og scelt; Baard hadde
aldri livt ein so fager Dag.
(Meir.)
I
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
