Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - Sidor ...
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
266
Fedrahcimen·
sde November 1879.
Men Styrken han trudde, at ingen var Kar
til halvvegs med honom at tevla,
og inkjeslags Mannaverk trudde han var
so stort, han det ei skulde evla·
Og no skal du høyra, korleids det bar til,
daa Eimbaat kom inn der paa Fjorden·
Paa Timen til Sjoenvat vaaga eit Spel
seg skundad han Styrk, denne Storen.
Kva trur du han vilde? Aat Naustet han strauk
og flotad ein Færing som galen.
Det eldraude Haaret kring Akslerna fauk
syr Vinden som bar ned fraa Dalen.
Jau kappro med Eimen paa Fjorden det var’
at Styrken vaar skulde, han trudde;
og ut under Liadalsnipa det bar
med honom, daa Baaten han snudde.
Der laag han og bidad av Dagen den Bolk,
som gjorde vel Helvti med godo.
Paa detta, som laag der og andovde, Folk
paa Strenderna bisnande stodo· !
Daa Eimbaat kom som ein pustande Koal
og skulde kring Neset seg draga,
i Vaaten reis Styrken og ropad som gal,
at no dei seg til kunde laga!
N
Men Kapteinen stoppad; fraa Brettet sitt han
so ropad: »No kann du ’kje sjaa meg?··
Men Styrken skreik atter: »Din kolsvarte Brand,
kok upp, elder ror eg israa deg!"
Daa steig det eit Ropsraa dei Gutar um Bord,
og Troppi dei upp atter halad,
og Laatten som Torebrak atterut foor
aat Styrk, som i Kjolvatnet balad.
sDaa tok han seg Spenntak og drog seg mi Sann
framaat og tok atter og rodde .
so skylaust, at Folket baad Kvende og Man«n
stod skræmde paa Dekket og glodde.
Hati rodde, so Blodet or Naglerot spratt,
daa Kjeipen fraa Ripi han sopad, "
og Styrken attlengjes i Framromet datt,
men uppatt han grov seg og ropad:
»Tvi vore deg roykutte Larkje, som fer
og skjemmer ut Fjorden her inne; ·
Men bid til eg naar deg! daa i deg eg slaer
i Knas kvar den einaste Pinnel««
So log han og gleipte. Men Laatten um Bord
i Eimbaaten skiste paa Klongen, —
det vart til ein Skrik; for ei Dame med «Flor,
som flagsad, ——·· datt ut sraa Salongen.
Ho kavad i Vatnet det skropeleg Ting;
eit Bil paa sin Sprikestakk flaut ho-
Til Styrken ho ropad:
Men daana og nedunder laut ho.
Daa stoypte han Styrk seg i kolande Djup
og snogt inn i Baaten sin slengde
den halvdaude Møy, som snart livnade upp
og inn aat sin Reddar seg klengde·
Men daa kann du tru, han var byrg, daa han kom
um Bord med si Dame ved Handi,
og Kapteinen baud honom inn i sitt Rom,
og Fagnadrop møtte’n fraa Strandi.
Men so til all Vanlukka til han seg tok
at verda so storlaaten, Storen,
»Aa Frelse smig bring!« ,
at sidan han gjekk ogipaa Okslerna skok
og peikade berre paa Fjorden!
So gjekk det med Styrk som med mangein, som trur««
at stott han kann gjera det beste;
han kom inkje lenger,» vardt styggen og stur
og hatad paa Sluten sin Næste-
Daa Aldren drog paa, som ein Snoding syr seg
hans Kjenningar let honom vera-
Og disyr paa sjølvvalde, livstunge Veg
so tidla sin Stav han laut skjera.
Men Livet er kjært, um det kaldt er som Snjo, —-
til Berget seg Grassvord vil festa;
og alt det, som liver, den minkande Glod
vil nøra, til Augo dei bresta.
For Livet at berga laut Styrken med Stav
og Skreppa til Godtfolk seg venda. »
Men daa vardt han bnygdz og paa Tromen av Grav
sin Sukk han mot Hngdi fekk senda.
Men no er det usyst i Stova av Stein, —-
sjolv Haren der inkje seg gøymerz
for Skreidi tok Veggjerne, ein etter ein,
Ein Bekk yver Tufti det strøymer. ·
Det er inkje berre syrdi det er Fødebygdimi,
at eg no sender ut desse smaa Skildringarne fraa
Ørstasoktii. Eg er beden um at gjera det; for
no i dei sidste Aari er det syrst, at fleire Ferda-
folk (Turistar) taka til at vitja denne Landsluten
vaar. Gg hoyrer dei segja som sannt er, at her
er ein av dei til denne Tidi mest avgzxjymde vest-
landske Juvelar. Det er Folk, som kjenna kvar Krok
i Hardanger, kvar Skoglid paa Vors og kvar den
Dal og Fjellstigen i Sogn og i Nordfjord, som
segja so fallande Ord, at so sin Bygd som Orsta
sinnst knapt nok iheile Noreg. Hjorungfjord er alt
vida kjendsyr si storlagde Natur; men her er det
berre Fjelli, som er so sagte, — ja det er no over-
lag, det. »Dei standasom Taarn og Sulor i ein
gothisk Kathedral,« sagde H. R. Meii Landet under
og millom deim er steinlendt oglitetsolbert· Naar
du kjem inn i Botnen av Ørstafjorden derimot, daa
ligg ei breid Bygd med Slettemark rundt ikring
millom ein Krans av store Fjell i Bakgrunnen paa
alle Kantar. Gardarne liggja By- i B·ø paa Stren-
derna og spegla sine maalade Hus i Vatnet, lik-
som naar mange raude og kvite Kyr standa kring
eit Fjellvatn og drikka.
Ned i Ørstasjorden renna tvo Elvar der inn i
Botnen· Den eine, som stroymer gjenom Mo·sda-
len, skal me sylgja ein Mole fram etter; for det
er slik ei lugum Elv den.
Ros-Aai.
Ho kjem sraa Kjerringdalsskardet, som er By-
tet millom Ørsta og Hareidsokn,· og kann vera nokot
litet yver tvo Mil lang. . Men naar det loyser
med Regn tilDals, veit dei inkje av, fyrr ho øser
seg upp, den Elvi, med Rosing og Rasing, so det
er paa Livet. Det er sælt til Staak dei kan halda
desse Smaaelvar, naar dei faa den Tilvokstr av
Magt, som dei liggja og droyma og smaasnakka
um med Surlen sin Sumartider. Det er som
med andre Smaasolk, at dei taka sin Mun atter,
naar nokon aukar Magti deira, syrdi at ingen laast
sjaa deim, solenge dei er i vanlegt Tilstand. Faa
dei berre eit litet Komparativ med Magt elder
Vald, gjera dei det paa Timen til eit Superlativ
med Kjesten sin. ! .
Og so etande sinnad som ho er, Ros-Slui!
Kor mangein Gong stod eg vel inkje og saag paa,
kor ho slogst med alle dei Meinkrokar, som laag
der i Vegen hennar. So var det ein diger Berg-
hamar paa ein Stad midt iElvardjuvet. Me kal-
lad honom Hesten og kunde koma burtpaa Ryggjen
hans paa den Maaten, at me kleiv upp i ei Bjork,
som lutte seg utyver Straumlaupet. So seig me
fint ned paa Hesten, avdi vaar eigi Tyngd boygde
Bjorketoppm Der sat me—Gutar og Gjentor og
heldt kvarandre kring Livet, som det altid er mest
munarlegt aa taka til, naarxdu svimrar; »for
Hovudet vil ned og Foterne upp, so du sviv itunn
kring din·eig«en Midtpunkt«« sagde Vinje· Ja, eg
veit, me var mangein Gong liksom sanselause elder
»sraa oss«» der paa Hesten vaar, endaa det inkje
var av Elsk, og inkje kjende, at me vardt skinnbloytte
av ein terrande Vatshoge, som Elvi sende beint
mot Hesten. Men det var Gut, som tok imot og
sende Straalen attende til den som slog, so du
hoyrde liksom Stynjing. Det er sælt at saa Ju-
ling av si eigi Verja.
Men Elvi fekk hemna Harmen sin likavel,
·meddi at Straumen gjorde ein Halvkvervel sraa
Meinsberget sitt burti den hin learbarden og
gropad ut den lause Sandbakken der, so Bjorkerø-
terna synte sine nakne Teger. Det er jamnaste so
med- den vonde, at han «veit at snu Jllskehaatten
sin mot den veike, naar han inkje vinn med den
sterke.
Men at fara der fram og nedetter lei paa
Fisking er vel eit Liv. Naar du kastar Taumen
ut i deidjupe, svarte Hyljar inn med Bergoddarne,
naar det bit, og dei sylvblanke Kropparne liggja
sprettande millom Blom’ og Grus, kann ein verda
som ør.
Det var med Ros-Aai som med andre Dale-
gutar:·ho spaknad og solkad paa seg, etterkvart
som ho nærmad seg Gamle-Kyrkja der ned paa
Vollen i Ørstavik. Det var eit litet Stavehus
med Bygningsstil og Maaling av -gaml’e Slaget.
Altartavla skulde vera eit Meisterverk, trudde Ør-
stasolkct. Ho kom tilBergen og vardt Umvolt her
eit Aaret, daa« Nye-Kyrkja vardt bygd; ja, for den
gamle laut nedrivast ho, maa vita. Eg kjem henne
so mangein Gong i Hag. «
Du stod der nord paa Vollen, du,
med tjørebrædde Begg,
med Mose paa ditt Pannetak
og upp aa Mønet« Hanen strak,
kring Muren blomutt Hegg»
Og Ange ifraa Mark og Skog
det kom med Sumarvind
isaman med din Kjokkeljom
mot Kyrkjesolket, daa det kom
inn aat den gamle Grind·
So lettad Mann paa Hatten sin
og saag seg inkje kring, »
men bad seg alt det vonde sraa,
og ingen seg sorargad paa
deg, skropelege Ting!
Ja, Kyrkja! du var gamal, du
. og »simpel i din Stil;«
so hoyrde eg. Men dei der nord,
som knead ved ditt Altarbord,
deg aldri gloyma vil.
No er det gamle brotet ned,
og nytt er uppatt sett,
og gamle Stav med Liljor paa
i Vygdi kring vel brukast maa
til Bru og Laavebrett.
(Meir·)
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
