Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - Sidor ...
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
282
Fedraheimen.
29de November 1879.
i Kaalhagen? vil det segja· Kvat skal me med ei
Styresmagt, som berre fører sin eig en Krig? —
Chr. Bruun sortel oss, at alle Fristatsmenn er
paa Vinstresida, syrdi Vinstre ved sitt parlamenta-
riske Stræv fører Republikkens Sak so makalaust
godt. Chr. Bruun tek imist· Her sinnst enno
radikale Fristatsmenm d. e. Fristatsmenn, som segjer:
Republik elder Jngentingl Og dei røyster paa
kvar Bal-Dag med —- Morgenbladet· Jallfall hev
eg hoyrt gjete slike heriKristiania· Og eg undrast
sterkt paa, um ikkje Hogre gjemmer i seg mange
slike løynlege Radikalistar, rasande Radikalistar, som
segjer med gamle Henrik Jbsen:
,,Jeg gaar ikke med paa at flytte- Brikker,
slaa Spillet overende! saa har De mig sikker ——«?
Som Guds Lukka er, so doyr denne radi-
kale Folkeferdi meir og meir ut. Dei fleste Fri-
statsmenn no um Dagen er oituge og moralske
Folk; dei segjer som so: Der, som Striden stend,
og der, som er nokot aa gjera, der vil me vera
med, og so foer det i Guds Namn ganga smaatt"
elder seint, alt etter som det kann høva, berre det
gjeng, og berre Folket scer veksa og Landet byg-
gjast —·! «
x
Hr. bladstzmar !
Eg hadde nære Sagt: ,,Vie1 Gresehrei und
wenig VVolle«, chi eg idag las No. 69 av ,,Fedrah.«
og sag, at »l3»jug« tan pa ei fylle 1Z26te ,,b1ad—
spalte« berre for a fkt frem eit so lite inhald,
at eg mest tykkjer, det kunde ha funne rom i
0. J. Hoyem vil smastangas smed
Bjugz men Bjug vil ikkje Smiistangas med Høyem·
desse ordom:
Telemaiskji er Noregs gulgruve i mdlvegen. Der,
og einast dei-, er mdle so godt, som det kan
bli; det ei- So overlags godt, mildt og mjukt,
Folk og tanlcar
og folksens liv gaais dei1 reint op i male!
1nmillom ordom lig vel nok elles den dølte
tanken, at telemale, naa.r ret var, skulde vidke
sig utover det heile land og skuve avsides alle
dei andre bygdemtiliz for noko Slikt Skulde ds-
vinje eingong ha Sagt. Difor heiter det au idag
at det er ingen mate paa det!
frsi Bjugs pen, at vi alle ma, for al ting, take
vor Skulegong Som malmenner der nede i Tele-
marken·
Scld til den Bonde.
(Ved Forf. til »le laak Ætt«« og »E«in Fritenkjar«.)
11.
6·
(Framhald·)
Daa Gunhild same Dagen kom inn til Moer
Judith, bleikare og meir modlaus enn nokotsinn,
fann ho ein Framandkar der, ein Sjomann, som
det saag ut.til var huskjend der. Ho skvatt sterkt
i det same, men tok seg strakst; for detta kunde
ikkje vera Baard. Han var sor stygg tildet, meinte
ho, og minst 40 Aar gamall· Nei, det var daa
ikkje Baard helder· Det var Hans Mikkelsen,
Maanen hennar Jngrid; men han hadde faret
med samme Skuta som Baard, og kunde helsa fraa
honom·. Helsa staa honom ——?! No kom det Liv
i Gunhild. Ende inn paa Hans Mikkelsen, han
romde, men ho etter, spurde, bad, spurde, og bad,
med Ord, med Augo, med sine trivlande Hender —:
·Kor var ban? naar kom han? hadde han det godt?
Kvi var han ikkje med strakst? var han sjuk? hadde
det hendt nokot? var det komet nokot aat honom?
.-
mkilom, irekna det male med,
Kven har elles negta, at male ei-,gjildti
1andsdelen? 1kkje
mykje godt pa dei —kantom, vil enda laeke meire,
faer eg leve-. Men, medan eg lære1", vil eg aldri
gloyme av, at eg likefult er trøndar, og at det
denne eg; eg har laert
er mi Skylda a sta pa den for meg naturlege
malgrun; for, til verdsens encle vil vel den sætnin—
gen halde seg Som Sanning: ,,Male dit røper deg«,
og Skal røpe deg, at du er det eller det, om
det so er ein——tr·øndar-l Bjug Skulde no vita,
at malsakja longe Sidan har runne So langt jfra
land hja os, at vi no ma vera komne framom
denvaden, at ein einaste landsdel skulde
fa alt Sit sereigne fram i medlvegen og med
di gjevas makt og makta Sin ret til a legge
trynband pti heile landsens tunge. Han Skulde
vel truas a vita det no, at den einaste maten
«for Telemarken ti vinne førstemaiis—rome Sit pa i
dette Stykkje, det er a Skrive, a skrive So godt
og rikt, at heile lande bliis viljugt til ei take—
etter telemale meire en etter alle dei hine bygde—
Som elleS kvar
landslot kaller sit eige og (lif01- kan alra—bestl
—— 0g Telemarkjama ha god von om a nei denne
sessen, dersom ho held med Bjug i di, at ,,dikta-
rar, 1nalarar, spelarar, utskjerara1-, bilaethoggarar,
gulsmedar, ja kunstnarar (kunstmenner) av alle
Slag er kra«1’ele1narken, utgjeiigne derifral« ,,Tele—«
marken el- for Noreg, det Hellas er for heile manna—
heimen«· !
om dette held Seg-
dette so Stran1t, at eg ikkje har noko 5 segje.
Det er ei So styg underksenning av alt stort og
godt og varmt og djupt, Som dei andre bygdelag
i fedralande hais fostra, at eg motes blir a1«g pxt
Eg skal late lesaren Sjolv rekne etter,
Etter mi meining dameis
den ungdomlege bjugslzen11a.
Kor kjem det seg, at vkirt fkimente follc ikkje
kan leere Ti late vera Ti gktpa klapjagt inl)yrdes?
Kvi vil det ikkje Stadne med ti eta op seg sjolv
i endelaus dø1nes·juke, lastesjuke, vandskesjuke
og ,,k«jettar»jagt« pa alle omrddoinP Skal vi
aldri l)«li eit folk, eit søStkjønlag, Som med
talsemd, ja med glede Ser dei Sinde Sermerkje
hja einannanl -Skal vi eeveleg vilje bryte eller
daske kvarandre igjenoiii den eine og same
løda eller lo a? skal nordmenneiine bli verand
berre ein hop ’einstake menneskjorl
Bjug Skriv idag, at ,,eg byd han in til Er
Smdstangas.·· Minnes De vel-, hr. bladstyra1-,
om det var Bjug eller eg, Som nufsa—til at
annan først? og kven Som Soleis baud—in til Ti- sz.
Nar no B. idag segjer» at han
ikkje vil smastangas med meg, So feer han
Smastangas ?
halde horna Sine borte ifra meg; ior eg tek
imot, honom uspurtz det ’sagdaan, og det Skal
han fa sja; for hernord kan hade folk og krøter
den visen, og det af den grun, at dei ikkje
vil bli kolstangal Eller Skal eg tru’ atBjug
»tykkje1«» han ikkje bruka horn men knapnale at
meg, da han første gongen stak etter meg? Om
so er, blir det, So han tykkjer 1ikeins, Som ein
heev malman skriv at meg der Sunnanfra om
Bjugs første at—ren pa meg: ,,Eg veit f-, kva
tankegang nokre malmenner har, Som fer med
desse bansette knapnalstyngom imot døk alt i eit.«
Bjug Skulde ikkje syte for, at 1,Skulel)ok-
Samlage« (mit) ikkje har mange nok lagsmenner
Eg Skal troyste —honom med, at
eg just der har langt fleire, een eg nokon gong
droymde om Ti fa. Eg hais en hovudstol av lags—
meiiner der i bygdom og sidan nordmed Pile-
i Telemarken.
fjelisyggen pkr hade austre og vestre side alt til
Dovre, og elles da over alt land alt til vatsøy.
NidaroS 21de november 1879.
Ærb-
0. J. Høye1n.
lioustein
(John Lie.)
De lioustar, eg ser yvi Bygdi ut,
D’ae audsleg aa Sjaa yvi Li aa Nut,
Aakrar aa vollar ee kvite aa graa,
Louvi ae bleike, aa dei ae faa-
vinden hev rivi aa Sopa hurt,
Paa halvnakne Greinir ae Stillt aa kurt,
Fuglar som Saang unde grone Blad
Mot Sud hev foki i Bøkk’ aa Ra.
Vinden yler mae villande Mot,
Skogen voggar paa sterke Bot,
Der fyke 0rra1-, Terar aa Røv,
Fraa Li ti.Li yve Myr aa Hei·
- —
hadde han forset seg? varhan i Naad? .
Hans Mikkelsen trudde, Fruva ikkje var vitug.
,,Maa eg saa Stunder til aa tala,« sagde han,
»so skal eg sortelja Dykk det!« Gunhild fann at
Maanen hadde Rett og proode aa tvinga seg.
,,Men ein Ting maa du segja meg strakst: Kor
et han? og kjem han snart? og kvifyr sylgde han
ikkje ——?" No lo Hans Mikkelsen· »Det er best
De gjev Dykk Tid og læt meg sortelja det som det
kjem til«, sagde han. »Ja men fort, fort!« bad
Gunhild. Ho stod som paa Gljeiderl
— Naa ja, Baard var ikkje so langt av Leid,
han helder. Han hadde lagt seg etter i Granne-
byen, og det kom seg av, at den Skjelmen — ha!
ha! ja det var ein sorsooren Kropp, reint ein Vill-
styringtden verste Uburen, som kunde spyla eit
Dekkl — ja, noksagt! men han hadde funnet seg
sat paa eit Kvinnsolk, ein Gjentunge aa kalla fyre
. . naa ja, det var hellest eit skikkelegt Ting,
som alt Folk flaug galne etter; for ho oar vcen,
det Trollet, overlag væn, so det var utan Maate
og Maal, sagde Folk; og der var nokot i det; —
men F- so stolt! so urimelig stolt! hadde sagt
Nei til kvar einaste ein, — ikkje eit godt Ord aa
faa, ikkje ein Smil! —— nei, det var —! til plent
Kuinnfolk· Men hellest i alle Maatar framisraa.
Det hadde mange fine Fyrar sriat til henne; for
"ho skulde vera nokot reint utanfares . . . berre ho
ikkje var so stolt! Uh! Noksagt, den Galningen,
Baard, han vart glad i henne. Og han likad,
at ho var stolt, han! Han var nok leid desse van-
lege — hm! —; han totte detta var nokot nytt; ,
men Gtid hjelpe den Stakkaren; sor der kom han
i Glefsa. Han, som ikkje visste av aa faa Nei no-
kon Stad — »aa Gud forsyrgje meg, kor mange han
hev narratl« — han, som all sin Dag hadde voret reint
søkt .. . ha-ha! han hadde ikkje meir Vyrdnad fyr eit
Kvinnsolk enn fyr eit Par gamle Vottar; han hadde
gjerna vaagat seg i Kast med Dronningi av Spa-
niat ,,sor det er —t til staut Gut; du
skulde aldri sjaa slikt . . . stor og ferm, vælvaksen
og herdebreid, Andlit som ei Gjenta, men so sterkt,
og Haar som Kong Absalont Og so lystig, Fart
— hml — lystig og vill, glad i godt Ver og
endaa gladare i vondt, frisk som ein Fugl, fri og
framdjerv som ein Sjorooar . . . jau! eg kunde
sortelja mangt um den Guten, eg! —- men det
er visst, og det segjer alle: han vert til nokot!
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
