Norge. eller om folkemøta i det bede. At ein statsraad eller ein professor stod op og tala paa eit folkemøte vai- for månge eit lite hyggje! egt syn. Men otter kvart lærde dei aa sky ne. at det muntlege ord i politikens teneste ikkje var til aa blaase i likevel. Og snart kom dei etter og vart til sist minst like so ivrige, som motparten hadde vore. Og det er til ære for høgre, at dei gjorde det. Vyrdnaden for det livande ordel har va.kse. I tingssalen, retssalen og i skulestova er det kome meir til sin rett. Folkehøgskulen har sin store del i dette. Det var ved det private tiltak folkehøgskulen vart reist. Men det synte seg snart, baade hj aa, oss og i grannelanda, at arbeidet var so stort og kravde so månge pengar, at det var uraad for den einskilde aa halde det gaaande i longere tid. Statsmagtene kom daa etter kvart til og gav studnad til dette arbeidet, som alle snart saag var ei samfundssak. Dermed vart skulane økonomisk set sikrare. Men paa den maa ten vart dei eit slags statsskolar. Det vanskelege spurs-maal var no, korleis ein skulde faa ei slik ordning, at skulane kunde faa halde fram med sii arbeid som frie skular, med dei s erm erke og dei foremuner, som det private arbeid altid har, og paa same tid med studnad av staten, som i slike ;høve gjerne vil ha „garantier" og „kontrol", so den paa den maaten ofte tek bort mykje av den frih eit og det personlege ansvar, som er eit a,v livsvilkaara for, at arbeidet kan lukkast. — I grannelanda har dei funne ei fonn, som baade skulane og staten har set seg tent med i det store og heile. Hjaa oss er dette enno eit uløyst spursmaal. I 19GS valde kyrkjedepartementet ein komite, som skulde kome med utgreie!ing om saka og med forslag om ei ny ordning. I denne komiteen sat biskop Wexelsen (formann), høgskulestyrar Eskeland og amts skulestyrar Reriolen.