Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - Sidor ...
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
122
du skal ikkje segja eg er for lite rosa, naar kvade er
slutt.“ — — Etter han var komin til enden med denne
draapa, tok Arnor straks paa med kvade til Harald; de
heiter Blaagagladraapa, og er eit godt kvad. Og
daa denne draapa var fram-førd, vart Harald spurd, kva
kvad han tykte var best. Han svarar: „Stor skilnad er
de aa sjaa paa desse kvadi: kvade til meg vil snart vera
gløymt, men draapa til Magnus kjem til aa lyde so
lengi nordlandi er bygde.“ Kong Harald gav Arnor
eit gull-lagt spjot, og Magnus for de fyrste ein gullring.
Arnor drog ringen paa spjot-falen, og mælte, i di han
gjekk ut aat døri: „Høgt skal ein bera dei tvo
kongegaavune.“ Daa sagde kong Harald: „Kom soleis til
Noreg næste gongen, at du hev kvæde aa føre meg.“
Arnor lova at han skulde yrkje ervedraape um honom,
um han livde lenger enn kong Harald. Kong Magnus
gav sidan Arnor ein knarr, med farm, og vart hans
hjartans ven.“
Harald fekk rett i sin spaadom um Blaagagladraapa,
men dess-verre ikkje heilt rett i spaadomen um kvæde
til kong Magnus. Soleis av de upptake som de her er
sagt at kvade byrja med, er de no att berre 2 linepar.
Heller ikkje hovudluten av kvade hev me heil, kanskje
ikkje stort meir enn halv, eller visst nok ikkje meir enn
helvti av heile kvade, endaa de er leivt so mykje som
16—17 vers. Kor som er, fær me trøste oss med at
me hev vel de beste av kvade gøymt.
Versemaale her, rynhendi, skil seg fraa drottkvætt
mest berre med di at linune er lenger, paa 8 i staden
for 6 stavingar, eller 4 versføtar i staden for 3, soleis
at lina her fær eit skifte midt i. Paa den maaten vert
de her lettare aa faa rom for alle hendingar og
framrim, og soleis lettare etter maaten aa faa alt som de
skal vera i umsetjingi og. Med alt de at de attaat
synest vera eit drustelegt versemaal, ser de ut til de
likevel ikkje hev falli rett i smaken den tid, um ein
skal døme etter de at de er so faa me ser hev teki
etter. Saki er den, at de var vel for breidt av seg for
dei gamle nordmennar, so sterkt som dei heldt paa
kort og knapt versemaal. Og eit endaa verre lyte ved
dette versemaale var vel de, at de ikkje gav rom for
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
