Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - Sidor ...
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
136
HJAA HO MOR
han ein Smil som minte um Matfeitt — uh! Mot Lea
var han leid; det var som ho berre skulde vera ei
Tenestgjente. Du — Lea, sagde han, du — Lea; ver
so snild og gjev meg lite Supe til, du Lea; aa, høyr,
du Lea, sjaa etter, at Karo fær eit Par gode Bein;
Hunden hans, han Karo, var like eins matvand og
ufysin. Lea maatte finne seg i alt; Tollaren var kjend
med Thorseng fraa Gutedagane. Verst var det
snart-sagt aa finne seg i Godlaaten hans: nei sjaa; Fru Lea
er frisk som den nysprungne Lilja paa Morgonkvisten!
— Nei men sjaa Fru Lea; den Kjolen der viser misann
Smak! — Lea var tolmodig. Men ho snudde seg gjerne
burt naar han kom med slikt; og Fanny kjende paa seg,
at det glødde upp i henne ein Hug til aa skjera Tennar.
Aldri hadde Fanny haldi ut her, hadde det ikkje
vori Kristian. Det var ein gild Kar. Han var alltid
ikkje Kunstnar; han var Medeigar i eit Spikarverk;
men han hadde vori utanlands i mange Aar og var ein
framifraa fin Herre. Han gjekk alltid med svarte
Hanskar; og Brøkane hans var av eit fint, striput Ty
som det visst ikkje fanst Maken til her i Lande. Han
hadde spansk Hamlit, ramnsvart Haar, svart
Munnskjegg, djupe Augo. Det var ein Riddarsmann. Fanny
vart sjuk av Kjærleik.
Ho hadde snart sitt Liv i aa gaa og vente paa han.
Naar han ringde paa Klokka — ho høyrde godt at det
var han —, var ho paa Timen ut-i Gangen og lét upp
for han. Ho gløymde Kjolen sin; ho gløymde
Forklæde; ho maatte faa sjaa han, — det same med alt.
So kunde det vel hende at han i ei god Stund fekk
Augo paa henne og. Ein Mann som Kristian
Thorseng saag ikkje paa ein Kjole eller eit Forklæde; ikkje
paa raude Hendar dessmeir, og dei kunde ho dessutan
gøyme; han vilde sjaa paa henne sjølv; han vilde
forstaa, at under denne Lurvehamen var det løynt ein
Skatt; det vilde vera klaart for han med ein Gong, at
den Gjenta der, ho høyrde ikkje heime i Kjøken.
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
