- Project Runeberg -  Skriftir i Samling / VII. Brev. /
345

(1908) [MARC] Author: Arne Garborg
Table of Contents / Innehåll | << Previous | Next >>
  Project Runeberg | Catalog | Recent Changes | Donate | Comments? |   

Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - Sidor ...

scanned image

<< prev. page << föreg. sida <<     >> nästa sida >> next page >>


Below is the raw OCR text from the above scanned image. Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan. Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!

This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.

KN UDA HEI BREV

345

sagt all vaksin Ungdom hadde daa reist. Det var ikkje
godt aa vita korleis det skulde gaa no, so mykje
Arbeid som laag og venta paa Folkehjelp all Stad. Men
so fekk me no tru at det var ein som styrde. Eg er
rædd Fritenkjaren vakna i meg daa litegrand; men
det eg tenkte : at her er so mange andre au no som
er med og „styrer", det sagde eg ikkje.

Med god Folkeskikk fortalde han til Slutt litegrand
um seg sjølv og sin eigin Lagnad i seinare Aar, og
um Borni sine i Amerika. Kom so inn-imillom med
eit og anna Spursmaal um meg og mitt Hus, og sagde
meg nokre huglege Ord um det at eg no var komin
paa ein Maate heim att, og um denne gilde Stogo mi,
som var svært hyggjeleg, og dertil — smilte han —
etter den gamle Maaten. Ho hadde no alltid vorti
noko dyr; men so gjorde vel ikkje det meg noko.

Med ein Gong saag me at det vart Regnvér att.
Himilen hadde skya seg til so det var reint svart.
Dermed laut han paa Heimvegen. Me skildest med
mange Ynskje um betre Ver og alt godt. Eg fylgde
Gjesten min ut etter gamall Skikk, og kjende at eg i
denne Stundi hadde vori so heime som eg kann koma.
Og hans rolege, heimslege, trygge Ord um „Han som
styrer" hadde gjort meg godt. —

Ute svartnar det; Dropar tek til aa drive mot
Ruta. So er det eit lite Bil; so silregner det. Og
Skyheimen sig blaa og tung ned yvi alt Jærlande.

Eg kjenner meg roleg. Dette er mitt Ver. Eg fær
vera glad at eg finn att baade mitt gamle Ver og mine
gamle Minne.

Elles kann ein ikkje vente aa finne so mykje att.
Dei gamle døyr; dei unge fer kvar til sin Kant. Med
Tidi vil det vel roe seg att. Me fær tru paa
Fram-tidi, me stakkars gamle.

— Dapp. Dapp. Aa; det tek til aa drjupe der
uppe. Dapp; dipp; Töko er skral, den.

Dipp; dapp. Det vert ikkje gamalt, dette Huse

<< prev. page << föreg. sida <<     >> nästa sida >> next page >>


Project Runeberg, Sun Dec 10 03:49:50 2023 (aronsson) (download) << Previous Next >>
https://runeberg.org/gaskriftir/7-1909/0353.html

Valid HTML 4.0! All our files are DRM-free