Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - Sidor ...
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
— 307 —
leyfir mér nú að sjá aftur áður en ég dey; viku:
á undan brúðkaupi sínu fór hann niður í jörðina
og kom aldrei upp aftur þaðan í frá". Þá viknuðu
þeir, sem við voru staddir og táruðust, þegar þeir
sáu brúðina, sem nú var fölnuð og ellihrum, og
brúðgumann ungan og fagran, og hvernig ástin
var aftur vöknuð eftir full fimmtíu ár; en hann
lauk ekki upp munninum til að brosa, né augunum
til að sjá unnustu sína, og allir grétu, þegar hún
bað málmnemana að bera hann inn í húsið sitt;
því hann átti ekkert annað heimili og ekkert tilkall
til hælis, þangað til honum yrði grafin gröf í
kirkju-garðinum. Og þegar gröfin var albúin daginn
eftir og málmnemarnir sóttu líkið, lauk brúðurin upp
fallegum kistli og tók upp svartan silkiklút með
rauðum teinum og hnýtti um hálsinn á unnusta
sinum, sem væri það hennar brúðkaup, en ekki
greftrun hans; því þegar menn lögðu líkið i
gröf-ina, sagði hún: „Sofðu nú sætt einn eða tvo daga
í þinni köldu brúðarsæng og láttu þér ekki leiðast;
ég á nú lítið eftir að gjöra og kem bráðum, og
bráðum fer aftur að birta af degi". Og enn fremur
sagði hún, um leið og hún gekk frá gröfinni og
leit aftur á hvíldarstað unnusta sins: „Þvi sem
jörðin hefir eitt sinn skilað, skilar hún lika i
ann-að sinn."
LEGGUR OG SKEL.
(Æfintýri, nokkurn veginn eftir H. C. Andersen).
Einu sinni voru leggur og skel; þau lágu bæði
í gullastokki innan um barnagull, og svo sagði
20*
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
