Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - Sidor ...
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
— 392 —
Þetta er þýðing af fyrstu 3V2 er. (14 linum), en kvæðið allt
er 8 er. Ur þessu kvæði er tilvitnunin, sem er neðanmáls á bls.
21, sbr. aths. á bls. 321. Jónas sleppir henni úr þýðingunni.
í 1. er., 4. 1., „um", ehr. „of"; 3. er., 6. 1., „má eg", ehr.
„mák"; 5. er., 1. 1., „sú", ehr. „sá"; 4. 1. „eldgálkn", ehr.
„eid-gálnn".
II. QUIS MULTA GRACILIS. — Ehr. í kvæðaheftinu í
Bmf. 13, fol. Frumpr. í Fjölni, VIII., 26—27 (1845); lesið áður
á fundi í Fjölnisfélagi 17. Jan. s. á. — Kvæðið er sett hér eftir
frumútg., enda hefir það í ehr. fyrir nokkrar breytingar orðið
svo sem bað er í henni; verður hér ekki gerð grein fyrir beim.
•— Kvæðið er 5. kvæði í 1. bók kvæða Horatiusar. Óvist, hve nær
þýðingin er gjörð, en víst ekki fyr en árið 1832.
Jónas mun að gefnum tilefnum hafa kjörið þessi tvö kvæði
Horatiusar öðrum fremur til þýðingar. Hin innilega vinátta hans
til Gísla Isleifssonar hefir að líkindum verið ofarlega í hug
honum, þegar hann gjörði fyrri býðinguna, líklega vorið 1828. en
vonbrigði, sem honum mun hafa fundizt hann verða fyrir í
sam-bandi við stúlku i Reykjavik (Christiane Knudsen), kynnu að
hafa valdið nokkru um, að hann býddi siðara kvæðið.
I síðustu er. er átt við þann sið, að hengja upp í hofin
heit-spjöld —- og jafnvel föt, sem menn höfðu verið í •—, er þeir höfðu
komizt lifs af úr sjávarháska eftir að hafa unnið heit. —
Svip-aður siður helzt enn í kaþólskum löndum, eins og víða má sjá ’í
kapellum og bænahúsum þar. Sbr. að nokkru leyti áheitin á
Strandar-kirkju hér.
Qvintus Horatius Flaccus var fornrómverskt skáld og
:út-höfundur, f. 65 f. Kr. og d. 8 f. Kr., fám vikum eftir að Mæcenas
dó, og voru þeir vinir til dauðadags.
Bls. 200—201. — LOFSÖNGUR. — Ehr. í K. G. 31 b I, 19.
kv., liklega frá sumrinu 1828, gert heima á Steinsstöðum. •—
Claus Frimann var norskur prófastur og skáld, f. 1746, d. 1829.
I ehr. er sleppt fornafninu, en lagboði er settur: „Lagið er:
Bý eg sveitasóknum i, etc." stendur fyrir neðan nafn höf. Sama
lag og er við „Flýttu fjalla yfir brún", sjá bls. 21—22 og aths.
á bls. 321. — í 2. er., 2., 5. og 7. 1., er í ehr. „hvareð" f. „þar
er", og í 4. 1. „aldanna".
Bls. 201—203.*) — í KIRKJUGARÐINUM. — Frumpr. í
Fjölni, IX., 16—18 (1847) í „Grasaferð", sjá bls. 275 hér fyrir
aftan;**) þótti einnig rétt að taka með ljóðmælunum þau kvæði,.
*) Bls. 203 hefir veriö sett á undan bls. 202.
**) Þar kemur einnig fram dómur Jónasar sjálfs á þessari þýð —
intí hans, oe: raunar fleirum.
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
