Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - Sidor ...
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
— XXIII
Þær eru um „fæði og klæði" litla drengsins, sem er eðlilegt, og
lýsa býsna-vel þeim ytri lífskjörum, sem hann, eins og aðrir
ungir snáðar á fátækum sveitaheimilum, hefir þá átt við að
búa. En eftirtakanlegt er, hversu þá þegar, í þessum
bernsku-vísum, kemur fram sama raunaglettnin, sem oftar kom fram
síðar, allt til hinztu stundar, eins og síðustu kvæðin hans bera
vott um. — Orðatiltækið að ,,éta sjálfan sig" kann Jónas að
hafa heyrt; það tíðkaðist fyrrum meðal íslenzkra námsmanna
í Höfn; hefir honum sennilega þótt það spaugilegt og ekki sem
eðlilegast. — Húsvitjunarbók eða sálnaregistur er ekki til írá
Bægisár- og Bakka-sóknum frá fyrstu æviárum Jónasar, ekki
fyr en 1817, og verður ekki séð, hve nær hann lærði að lesa, en
sennilega hefir hann gjört það, er hann var á 6. eða 7. ári.
Fyrstu bernskuárin liðu sem draumur í faðmi góðra foreldra
og leik ljúfra systkina, og skildu eftir hugljúfar
endurminn-ingar, þrátt fyrir öll harðindi og margs konar vandræði.
En vetrarhörkurnar skildu einnig eftir ógleymanlegar
end-airminningar, því að snemma var hjartað viðkvæmt og mátti
ekkert aumt sjá. Kvæðið „Grátittlingurinn", I. b., bls. 108—11,
er ein slík endurminning, líklega frá því að hann var á 8. árinu,
veturinn 1814—15.
Og skyndilega knúði sorgin á dyrnar, þegar séra
Hallgrím-ur drukknaði í Hraunsvatni, eins og áður var sagt.
Hann var nær 9 ára, er hann missti föður sinn svo
svip-lega, og mátti muna þennan atburð vel og föður sinn:
Ungur var eg og ungir
austan um land á hausti
laufvindar blésu ljúfir,
lék eg mér þá að stráum.
Þá var eg ungur,
er unnir luku
föður-augum
fyrir mér saman;
man eg þó missi
minn 1 heimi
fyrstan og sárstan,
er mér faðir hvarf.
Man eg og minnar
móður tár,
er hún aldrei sá
aftur heim snúa
leiðtoga ljúfan,
ljós á jörðu
sitt og sinna. —
Það var sorgin þyngst.
Man eg afl andans
í yfirbragði,
og ástina björtu,
er úr augum skein
Var hún mér æ,
sem á vorum ali
grös in grænu
guðfögur sól.
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
