Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - Sidor ...
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
— XXXVII —
rusli á Bessastöðum vorið 1829. Virðist það hafa verið ort það
vor. Á eftir því er í Ijóðakverinu stakan, sem er efst á bls. 156
í I. b.; hún sýnist vera skrifuð með sama bleki og síðast-nefnd
kvæði, og er því liklega einnig frá vorinu 1829, ort á
Bessa-stöðum; en næsta kvæði er dagsett „19. Juni 1829" (I. b., bls.
239) og var bá skólaverunni lokið.
Þessi Ijóð frá síðustu skólaárunum þrem, bæði hin
frum-sömdu og hin þýddu, veita margs konar þekking um Jónas á
þeim árum. Áður höfum vér að eins getað séð hann tilsýndar;
nú heyrum vér til hans, og hann talar við oss sjálfur. Vér
heyr-um, að þessi ungi skólapiltur er ekki að eins fluggáfaður
stærð-fræðingur, heldur einnig ágætt skáld, sem skarar að bví leyti
fram úr öllum jafnöldrum sínum og flestum samtímamönnum
sínum. Vér fáum meira en að heyra til hans, vér fáum að
kynn-ast honum, skyggnast inn í hugsanir hans og sálarlíf, og það,
sem mest er um vert: vér fáum ást á honum. Vér heyrum, að
hann er stundum gamansamur og kastar fram glettnisvísum,
sumum nokkuð bituryrtum; vér finnum, að honum svíður
stundum svo sårt, að engin gamansemi kemst að, þegar hann
yrkir um, hve sakleysið er svívirt, eða um kærulausa fégirnd,
er svíkur út eignir náunganna, kætist af andvörpum
föðurleys-ingjanna, svæfir samvizkuna og steypir sér í óhóf og spillingu;
vér verðum varir við, að hann tekur einnig stundum innilegan
þátt i sorg þeirra, er hafa orðið fyrir þeim sáru hörmum að
missa börnin sín í gröfina. — En vér fáum að sjá meira, þekkja
hann betur, kynnast hinum hugljúfustu og sterkustu
tilfinning-um i sál hans, órjúfandi vináttu og heitustu ást, sem eilífðin
fær ekki unnið bug á. Hin ógleymanlegu kvæði hans um
vin-áttuna, sem hann orti til kærasta skólabróður síns, og um
ást-ina sína fyrstu, til stúlkunnar, sem átti síðan hug hans og
hjarta til ferðaloka ævi hans, eru í bessu sambandi leiftrandi
blys, sem bregða skærri birtu á hann sjálfan, hans innsta mann
og ævi hans, sem var framundan. I kvæðinu til vinar sins, Gisla
ísleifssonar, eru tvö erindi, sem varpa nokkru ljósi á liðinn
tíma, og hafa þau verið tekin fram hér áður. Næstu erindin
þrjú eiga við næstu árin, skólaárin, er hann naut þess að vera
samvistum með þessum vini sínum.
Sátum við tveir
við sjó löngum
og sáttir á
sundi lékum;
þótti mér þá
sem við þreyta myndum
burt veltandi yfir
bylgjur lifs
einum hug
mót örlaga straumi.
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
