Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - Sidor ...
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
— XLIX —
fléttað skáldlegum, íslenzkum náttúrulýsingum og
likingarfull-um hugarmyndum. — Var þetta þriðja tækifæriskvæðið þetta
sumar. Frá sama sumri eru einnig gamanvísurnar um
„mar-svinareksturinn", „sem reyndar voru steinar", og lækninn,
sem í sjúkravitjun sinni var með allan hugann við atburði langt
úti í löndum, en sinnti því lítið um sjúklinginn (I. b., bls. 156—
57). — Jónas snart oftar þennan strenginn á hörpu sinni,
sjálfum sér og öðrum til gamans. Að sumu leyti kann það að
hafa komið til af því, að andi hans leitaði jafnvægis og gleðin
krafðist nokkurs fyrir sig.
En fegurst hljómaði enn sá strengurinn á hörpunni, sem
hann snart stundum, er hann hugsaði um ástmeyna sína ungu
fyrir norðan. Erindið ,,La belle" (I. b., bls. 31—32) er gert
þetta sumar eða haust. Þar dregur hann upp mynd hennar,
beztu myndina, sem til er af henni, mynd, sem er dregin af
aðdáun og smekkvísi. — En þessi strengur var viðkvæmur, því
að hann var hans eiginn hjartastrengur. Það hafði komið fram
í lcvæðinu „Astin mín" („Ferðalok") og það kom nú brátt enn
átakanlegar fram í kvæðinu „Soknuður" (I. b., bls. 32—33,
með aths.). Þau Þóra og hann skrifuðust á, og virðist kvæðið
bera vott um, að hann hafi séð fram á, að samfylgd hennar
hefði verið algerlega slitið, er hún varð að hverfa frá honum
á Steinsstöðum í norðurferðinni sumarið 1828. — Kvæðið er
þrungið heitri ást og þrá, en í síðara hluta þess kemur
jafn-framt í ljós svo innilegur söknuður og djúp sorg, að ekkert fær
sefað og þaggað, þótt dagur sé löngu liðinn og nóttin búin að
breiða vængi sína yfir jarðlífið:
Styð ég mig að steini, hnigið er heims-ljós,
stirðnar tunga, himinstjörnur tindra; —
blaktir önd í brjósti; eina þreyi eg þig.
Kvæðið er í ljóðakverinu frá skólaárunum og þessum
ár-um hans i Reykjavik, er þar næst á eftir „Julesang for Börn
ved Bal 1829" (I. b., bls. 241—43) og því sennilega ort um likt
leyti eða mjög skömmu síðar sama vetur.
„Julesang for Börn" er fullur yndis og sakleysis, þar sem
skáldið bregður upp fögrum, himneskum myndum um
engla-börn og stjörnudýrð, og fyrirbæn um hugsvölun og ró þeim,
sem huldir harmar þjá:
Du skönne, skyldfrie Glæde, lad ingen, — ingen græde,
som skænktes Jordens Sön, lad ingen sörge i Lön!
HIT J. HALLGR. V.
4
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>