Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - Sidor ...
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
— CLXX —
margt annað lífi gætt, en „sá veit gjörst, er sjálfur reynir".
Jónas var viðkvæmur og þannig háttað andlega, að hann mátti
illa við þeim ytri óþægindum, sem sólarleysið og kuldinn
sam-fara öðrum skorti bakaði honum, og sérstaklega þoldi hann allt
slikt ver eftir að hann hafði legið hina erfiðu og löngu legu
1839—40, og var af hinu léttasta æskuskeiði. Honum var þetta
vitanlega full-ljóst sjálfum, að hér var um ytri, likamlegar
or-sakir að ræða, sem vorsólin og „dagsljósið dýra" hrökktu brott,
þegar þar að kæmi. En hinar illu, líkamlegu ástæður höfðu samt
óhjákvæmilega djúp áhrif á sálarlífið. Þetta kom m. a. fram í
þunglyndi og deyfð. Sennilega eru kvæðin á bls. 139—41 í I. b.
frá þessum tíma, og vissulega hinar alkunnu stökur frá 21.
Des., bls. 141, og erindin á bls. 142, því að þau eru dagsett af
honum sjálfum. Kvæðið á bls. 139—40 ber sennilega vott um,
að ýfzt hafi upp fornir harmar, hafi beir bá nokkurn tíma
fyrnzt; en af „Stökum" verður hið sama bersýnilegt. Ovíst er,
hvað valdið hefir, að hinn innibyrgði harmur leiddi til slíkrar
ljóðfórnar. Ef til vill að eins uppskrift kvæðisins gamla,
„Ást-in min", og umhugsunin um hana, sem það var ort til i æsku, og
allt og allt síðan, en ofurmagn hinnar illu líðanar nú var
raun-ar út af fyrir sig nægilegt til að losa um hinar djúpu hugsanir
og sáru harma, svo að þær i einveru, myrkri og þögn tóku á sig
form i ljóði. -— En huggunin er þar sem fyr, hún er i siðustu
stökunni, og enn betur kemur hún fram i visunni sjálfan
sól-hvarfadaginn. Úr því getur ekki hið vonda versnað.
Lifslöngun-in segir þegar til sin. Sólin kemur!
En þegar hún reis upp á nýjársdag, þá fannst honum þó,
að hann gæti ekki heilsað hinu nýja ári með fögnuði, — „því
timinn vill ei tengja sig við mig", segir hann í hinu merkilega
ljóði, sem hann orti þann dag (sjá I. b., bls. 142—43, m. aths.).
Hann var því ekki vanur, að tala mikið um sinn innri mann.
En nú fannst honum allt farið. Nei, ekki allt:
„Eitt á ég samt, og annast vil ég þig,
hugur min sjálfs í hjarta þoli vörðu,
er himin sér og unir lágri jörðu".
Samvizku sina og sannfæring skal hann ætíð varðveita, —
sinum eigin persónuleika skal hann aldrei glata:
— „heldur vil ég kenna til og lifa,
og þó að nokkurt andstreymi ég bíði".
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
