Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - IV. Natur og folkeliv. Digtning - 37. Ofsen i 1789. Av Ivar Kleiven
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
rann og fløyrade inn-yver breiddeme ustanseleg. Det søgde
i elvar og aaer, tura i bekkjer, og dura og dundra av
skri dor paa alle leider, so ein kunde tru at baade haug og
hamar kom til aa rynja ihop, og mange trudde at det var
sistpaa med verdi.
Paa garden Sunde i Vaage-bygdi tok skrida alle husi.
Det minste barnet, ei sinaagjenta, laag i vogga uppi
loft-stova, og alt folket paa garden var samla der daa skrida
kom og sopa huset aat elvi. Men det var det
vedunder-lege, at berre nedre deihli av stovebygnaden vart telci med;
øvre deildi vart att-standande, og ikkje eitt liv strauk med.
Aller rarast var det med vesle-gjenta. Etter skrida hadde
gjenge, vart dei var vogga utpaa elvi; ho laag innved land
millom tvo timberstokkar, og daa dei skulde til sjaa, so
laag ho Vesle-Ragnhild der like god. Ho sov so roleg som
det ikkje skulde vore nokon ting paa ferd, ho. Tett
attmed fann dei ein ambar med ei brur-kruna i, og krana
fylgde ho Ragnhild til Helle daa ho vart gift dit.
I Heiddalen gjekk det til eit menneskje i Ofsen, og
det var han Amund Iiorge. Det gjekk stusleg til med
han. Paa Horge aatte dei ei øy uti Sjoa, beint utfor
garden, og der utpaa hadde dei slrette. Um morgonen
fyrste skride-dagen reid han Amund og ein kar til ut paa
øyi og skulde slaa. Men det var ikkje lenge dei var der,
fyrr elvi bar til aa velcsa so fort at dei tordest ikkje
anna laga seg til aa rida fraa oyi att snoggast dei vann.
Dei vart daa til raads aa gjera det soleis, at den karen
som var med han Amund skulde rida i land fyrst, og so
skulde han jaga gampen ut paa øyi til han Amund att.
Det var so vidt at karen greidde seg yver; men det var
paa hekti og. Aa faa jaga øyken ut paa oyi att fanst ikkje
raad, kva han stræva. Elvi voks i kvar augneblink, og um
ei ørliti stund var det ikkje bjodande til aa freista paa aa
koma ut paa øyi til han Amund. JBaat fanst det kje i
heile bygdi, og um det hadde fuunest, so hadde det ikkje
Sogja: suse. — Tura: larme (jevnt, men ikke saa sterkt som dura).
— Rynja: slyrli’, ramle. — A mbar: ember, træspnnd. — Slætte:
slaatiemark. — Vatt: av vinda: vride.
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
