Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - IV. Natur og folkeliv. Digtning - 37. Ofsen i 1789. Av Ivar Kleiven - 38. Berre ein hund. Av Per Sivle. Med to tegn. av Elisabeth Sinding
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
nytta. Soleis laut han Amund gaa, der og sjaa paa at elvi
kom veltande lenger og lenger innyver øyi, og at dauden
kom nærare og nærare for kvar stund som gjekk. Det var
sagte med eit hjarta han gjekk der og saag heim, unge
guten; han hadde nok, kann ein vita, ikkje tenkt at han
skulde koma til aa skiljast soleis ved heimen. Mor hans
gjekk inni stova paa Horge, fraa det eine vindauga til det
andre, og vatt fingrarne sine. Ho var reint fraa seg, som
alle kann tenkja seg: gaa der og sjaa tilstandet med sonen,
og ikkje kunna rekkja han so mykje som ein finger til
lijelp. — Bet stod nokre storo oldrar utpaa øyi, og uppi ein
av deim hadde han Amund klive, sist dei saag han. Daa
det leid utpaa natti, grov elvi ut heile øyi, og lian Amund
Horge fanst aldri att. jvar Kleiven.
38. Berre ein hund.
I. Han Hall.
Han Hall var berre ein liund, men ein framifraa stor og klok hund.
Han kom til bvgdi i fylgje med ein engelsmann, som leigde seg hus
paa gaarden Kvaale i Nystova iler. Denne, engelsmannen var ein underleg
kar, tykte dei der i bvgdi; han for dagstødt og kleiv i villaste bergi der
umkring. Han som fortel dette, var gut den gongen, og fylgde mykje
med engelsmannen paa desse utferderne; men han fekk ikkje lov aa
vera med burt i styggefjellet. Daa laut han vera att med hunden
eiti-kvar staden, og dei leika seg med kvarandre og vart svært godvener.
Det høgste og villaste fjellet der var Jordbergnuten. Paa den eine sida
av den var det eit stort rundt hol inni, som dei kalla Drakehiet. Dette
hadde engelsmannen lenge gjenge og sigta paa, og ein dag la han i vegen,
etler ei trong skor som gjekk tvert kring nuten burtimot Drakehiet.
Men ein staden han skulde framura ein liten bergknatt, ramla lian laus
og stupte med hovudet fyre og armarne vidt utslegne, lukt i braadjupet,
med guten og hunden stod og saag paa.
Han Hall hadde sete heile tidi og mein-stirt, so augo i
honom glimde som berre gløder, og gav seg ille gjorde han, •
rett som det var. Men 110 vart han reint som ifraa seg.
Gøyande og ylande flaug lian ned paa stupet-, att og fram,
upp um fossen, og so ned att. Eg tok spranget heim etter
hjelp; men det var nok inkje tenkjande paa berging der.
Older: or, ore-træ, især svartor, — Glima: glinse, glo, lyse.
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
