Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - Åttonde häftet - Arne Garborg 1851—1921. Av Olav Midttun
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
Arne G ar b o r g
seg at det so tidt mergstal mannen?
Han tek det alt fyre seg i
»Bondestu-dentar» (1883). Böndene vanvyrder sitt
eige yrke. Er det ein som har noko til
evnor, so er han »for god til aa vera
bonde». Fær ein noko meir pengar
millom hendene, fer han til byen og
vert »höker». Böndene vanvyrder sitt
eige maal, sin eigen sed og skikk og vis
og apar etter »dei fine». Dei tek til aa
»knota» berre dei skal tala med ein av
deira kontorgutar. Daniel Braut lengtar
burt fraa arbeidet, burt fraa moldi og
treskorne. Det vert ein ugreid veg han
fær aa gaa, det er ingen naturleg vok-
ster, han maa heilt plantast um, og alle
jordröter slitnar. Han vert feig og
usætande, sviktar alle sine ideal, pantset
duskeluva for eit maal mat og sel sine
meiningar og sin kjærleik. Det er inkje
under um han til slutt, daa han ser sin
ungdomslærar, som han aldri vilde
glöyma, koma seg til mötes, svingar inn
i ei sidegate, krylen av skam.
Men ikkje alle bondestudentar er som
Daniel Braut. Me möter ogso andre
menner i boki, Vinje, Fjörtoft, Hærland,
som svelt i hel for dei store idéar, som
strevar og ofrar heile sitt liv til aa hjelpa
bonden fram og til aa reisa eit aandsliv
»Knota»—tala fint. Moldi—jorden. Duskeluva—studentmössa med hängande tofs. K rylen—nedböjd.
423
Arne Garborg. Radering av Johan Nordhagen.
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
