Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - Sidor ...
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
Fedraheimen.
Pris fyr Fjordungaaret Kr. 1.10
med Porto og alt,
No:281 1
Betaling fyreaat.
Kristiania den
Fit Blad aat det norske Folket.
og
16de di 1881. |
Lysingar kostar 10 Øre Petitlina,
daa etter Maaten fyr større Bokstavar.
| 5
Mary Engle.
Ei amerikansk Soga fraa ”the old time".
(Etter Max Adeler.)
(Framhald).
,Hr. Ricketts. sagde Dick, *eg er
komen for aa tilstaa nokot. som eg
skjemmest fyre. Eg —*
*Naa?* spurde Dokteren misten-
kjeleg og utaaleg; Dick varsoustødi
Maalet.
Eg skal ikkje draga det ut!
sagde Dick hastande: ”eg er rædd det
er for seint alt no. Det var eg, som
stal Diamantsylgja.*
*Kva segjer du?* skreik Dokteren
og sette inn imot han, rasande av
Uppøsing.
«Eg er Skuld i heile denne Ulukka.
Det var mi Skuld, at Mary Engle
vart klagad og dømd, og det vil vera
mi Skuld, um ho vert straffad. Aa,
Dokter, er det inkje Raad til aa faa
henne frelst? Eg tenkte aldri det
skn!"a koma so langt.”
«Øm arge Skarv!” sagde Dokte-
ren, han var ikkje god til aa styra
sin Motvilje og Vanvyrdnad; *kvi
sagde du ikkje dette fyrr? Kor
kunde du lata all denne Ulukka og
Skammi koma yver deit verjelaust
Xyvende, som vin ærleg Kar skulde ha
ofrat sjølve Livet sitt fyre? Korleids
vart dette Kjeltringstykket fullført?
Fortel, fort!”
Den arme Syndaren seig paa Kne
og ropad med ristande Mæle:
”Eg elskad henne! Eg hatad Tom
Willitts. Han sende henne ei Hals-
ial. Eg visste um dette. Eg braut
m Skrinet hans Far og tok Sylgja.
d Trugsmaal og Pengar fekk eg
j taren hans Tom til aa laana meg
«okka eit litet Grand, fyrr han gjekk
ou i Huset. Eg lagde Sylgja inn i
m. Ho. trudde, det kom fraa Tom,
g ho sette seg fyre, at ho vilde hel-
er døy enn forraada han, endaa ho
rur, det er han, som hev øydelagt
henne. Eg foor laakt og skarvelegt
og styggt aat, men eg trudde, at det
skulde gaa ut yver Tom, og ikkje yver
henne, og daa Ulukka kom, torde eg
ikkje tilstaa Skammi mi. Men no vil
De frelsa henne, Dokter, vil De ikkje?
Eg vil ryma — ut or Landet — drepa
meg — berre denne fæle Ugjerningen
kann hindrast.”
Den arme Guten bar i og greet.
Dr. Ricketts saag paa han eit Bil med
Augo fulle av Medynk og Vanvyrdnad,
og so sagde han:
”Theorien min var altso rett. Kom,
Sir, no er De med meg til Guvernøren,
so fær me sjaa, um han vil gjeva
Naade paa Dykkar Ord.”
”No? i Nott?” spurde Dick.
”Ja, i Nott; no; og det vil vera
godt for Dykk og for henne, um
snøgge Hestar kann føra oss til Do-
ver og attende fyrr Klokka er ti i
Morgo.”
Um ti Minuttar sat dei baae i
Vogni, og gjenom den myrke Notti
foor dei avstad, den eine med Hjartat
svellande av Von, Gleda og Medhug,
den andre ihopkropen i Myrkret, full
av Sut og Skam og syrgjelege Hugbod
for Framtidi.
Laurdag Morgon, ein kald raa,
stormande Morgon i Mai.
Byen var som i Upprør. Hestar
stod bundne utanfor Vertshusi,
Folk gjekk og dreiv ved Vertshusdø-
rerne og snakkad Politikk, dryftad
Aars-Vonerne, og Kornprisarne, og dei
siste Tidender med Kusk og Slkippar
fraa Filadelfia. Inni Skjenkestovurne
sat Folk og las i maanadsgamle Blad,
drakk og bannad og trættad med høgt
Mæle.
Men den største Høgtidi i Dag var
paa ein annan Stad i Byen. I Mid-
ten av Torg-Gata var der ei Aalmen-
ning, eit Stykkje grøn Grassvord,
tjuge Fot breid. med ei Rad av Tre
paa baae Sidur. I Midten av den
att stod Piskningspælen og Gape-
stokken.
Klokka slog ti i Kyrkjetaarne: det
song so vænt nedgjenom Gata. Det
var den same Klangen som um Sun-
dagen kallad Folk saman til aa dyrka
Gud og beda um hans Miskunn. Det
var ein Klang med ymis Meining. Han
manad dei heilage til Bøn, Syndararne
til Strat.
Daa Klokka slog fyrste Slaget,
kom Fangevaktaren ut fraa Fengslet
med eit Mannfolk i Kløerne, armt aa
sjaa til, kvitt av Lit. Han skjussad
Syndaren upp Stigen og sette han fast
i Gapestokken. Gategutar samlad seg
nedunder i Hopar og stod og fingrad
paa alle Slags Ting, som dei vilde
kasta etter Armingen. Fangevaktaren
gjekk ned. Ein Gut lyfte Haandi og
heiv eit rotet Eeg etter Syndaren i
Gapestokken. Det raamad han midt
i Andlitet, og det ufysne Innhaldet
rann nedetter Kinnen hans. Det var
Teiknet. Egg, daude Kattar, Surp,
Steinar, Grasdottar og ei Mengd av
ureinslege Ting vart no dyngde yver
Fangen, til dess Brettet, han stod paa,
var fullt av Grapps. Han ylte av
Pine og strævad faafengt aa faa burt
og
fraa Andlitet sitt Blodet, som strøymde
av dei slegne Saari, og Surpet, som
klinte seg inn til det. Hopen nedun-
der huad til han og lo aat Strævet
hans, og kallad han, og dreiv Gjøn
med han for ”den stive Kragen og dei
stive Handliningarne” hans, -og det
var ikkje ei Manns Sjæl i heile Horgi,
som hadde Medynk med han. Fin
Time stod han der og leid utenkjeleg
vondt. Naar Kyrkjeklokka slog elleve,
vart han teken ned i eit jammerlegt
Tilstand, mest avklard og vondslegt
saarad. Ikkje meir Gapestokk den
Dagen. No var det Turen til Pisk-
ningspælen. Der var tvo Kvinnfolk,
som skulde piskast, den eine kvit, den
andre svart. Me veit kven den kvite var.
(Meir.)
Israel Potter.
(Utdrag etter fsrael Potter, his fifty
years of eæile.)
Daa Arbeidararne gjekk heim, gav
Sir John Israel Kveldsmat og let dei
reida upp til han ute i Løda, og Da-
gen etter fekk han sova til langt ut
paa Fyremiddagen, so han kunde koma
til Magt att og halda ut aa nrbeida.
Same Dagen ved Middags-Tider
raakad Israel paa Sir John, som rei-
kad aaleine i Hagen. * Israel vilde
ikkje vera ettergangsam og vilde gaa
sin Veg. men Baronetten vittad aat
han, at lan skulde koma til han, og
han saag so kvasst paa han, at Israel
Stakar skalv yver heile Kroppen. En-
daa ræddare vart han, daa han høyrde
Baronetten kallad paa ein Tenar.
Han var nett aat og vilde taka Beini
paa Nakken og nøyta seg av Garde
so fort han kunne, men han vart
snart hugheil att, daa han høyrde
Baronnetten sagde til Tenaren: ”Gaa
etter Vin.”
”Stakars Guten min,” sagde Sir
John og skjenkte i eit Glas og gav
det til Israel, ”eg skynar De er ein
Amerikanar, og tek eg ikkje i Mist,
er de ein rømd Fange; men ver ikkje
rædd, drikk.”
”Hr. Millet,” sagde Israel graatande,
”Hr. Millet, eg... .?
”Segjer de endaa Hr. Millet, kvifor
segjer de ikkje Sir John liksom alle
andre?”
”De maa ikkje fortrjota paa det,
min Herre; eg kann ikkje; eg hev
freistat paa det, men det er reint
umogelegt. De vil daa vel ikkje for-
raada meg fyr det?”
”Forraada Dykk, stakars Gut? Høyr,
Folk skal vel ikkje vita um. kvat som
hev hendt Dykk, men De kann vera
trygg paa, at eg ikkje skal forraada
Dykk, kor det so gjeng. Eg gjev Dykk
Ordet mitt paa det.”
”Gud vælsigne Dykk fyr det, Hr.
Millet.”
”Kall meg daa med det rette Nam-
net mitt; eg heiter ikkje Hr. Millet.
De hev daa sagt baade Sir og John;
kann de ikkje leggja ihop desse tvo
Ordi? Freist no; fyrst Sir, so John,
— Sir John.” |
”John — eg kann ikkje — ver ikkje
vond, min Herre, ver ikkje vond, eg
kann ikkje venja meg til detta.” *) :
”Min gode Ven,” sagde Baronnet-
ten og saag stivt paa Israel, ”er alle
Amerikanarne som De? I so Fall
nyttar det litet aa slaast med dei.
Eg skal skriva til hans Majestæt um
det. No, Du skal sleppa fyr aa nemna
meg med Titelen min, men fortel meg
no, er Du ikkje ein Fange?”
Israel fortalde greinleg alt, som
hadde hendt. Baronetten totte det
var trøysamt aa høyra paa han og
raadde han til aa vara seg fyr Sol-
datarne, som det var ei heil Mengd
av der umkring, daa der fanst fleire
Landsæte der, som høyrde til Konge-
huset. ”Kom no,” sagde han sistpaa,
”og ver med meg heim. Daa De alt
hev gjort Klædebyte eingong fyrr,
som De segjer, so kann De no byta
Klæde med meg. Kvat meinar De
um det? Eg byd Dykk ein skikkeleg
Bunad i Staden fyr dei Fillurne.”
Israel hadde det so godt hjaa
Baronetten, at tri Vikur etter kunne
han fylla dei gamle Klædi til Sir John,
som 1 Fyrstningi hadde voret reint for
vide til han. Han slapp fyr aa koma >
for mykje ihop med hine Arbeidararne,
so Folk ikkje skulde faa vita. kven
han var. Paa denne Maaten gjekk 6
Maanar. Daa fekk Sir John ein god
Post til ban 1 Hagen til Prinsesse
Amalia. Hjaa Baronetten hadde in-
gen havt nokon Mistanke um, at han
ikkje var Engelsmann; men hjaa Prin-
sesse Amalia var han nøydd til aa
arbeida ihop med hine Arbeidsfolki.
Dei svallad tidt um Ufreden, og det
fall mange Ord um ”dei rasande Yan-
kee’arne,” som ikkje let for vænt i eit
amerikanskt Øyra. Israel strævad fælt,
so Folk ikkje skulde merka, kor harm
han var, men det hende rett som det
var, at han sagde meir enn klokt
var. Dessfyrutan var Tilsynsmannen
* Fin norsk Bonde vilde koma i same
Lægervall som Israel.
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
