Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - I. Natur og folkeliv - 12. Morshjarta. Av Hans Seland
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
Han vart burte paa tridje aaret, og mang ei tung stund
hadde mori i deim. Helst dei stygge haustkveld arne, naar
stormarne ylte utanfor og tok tak i huset so det riste. Daa
bad ho mange rædde boner for hjurtebarnet sitt. Sjolve
Fader v a ar et vart ei bon for han. «Skje din vilje,» bad
ho, «men ver alltid god med han!» la ho til i tankarne.
Det var ho 11 om som Gnd ikkje maatte leida i freisting; det
var Ola som han i Jesu nainn laut fri ifraa det vonde.
Stundom kunde ho kjenna som ein agg av di ho
gløymde det andre borni, og so bad ho for deim etterpaa.
Me gjeng i faare kvar me gjeng, og ulukka kann likso
gjerne vera ute paa landjordi som paa havet .... men ein
visste daa liksom betre kvar ein hadde deim naar dei var
paa landet!
— Det lyddest berre vel ifraa Amerika. Knut hadde
arbeid og tente store pengar, etter som han skreiv, — han
sende mest aldri noko heim, — og Jens hadde tenest hjaa
ein norsk prest som las med han; han tenkte seg nok tii
aa verta prest sjølv, var det likt til. Dersom han hadde
no hovud til det. — Ingen skreiv um aa koma heim att.
Det fyrste Knut var der, daa let det alltid at han vilde
berre vera der nokre aar; men 110 høyrde du aldri anna enn
at han livde vel, og so burtetter — at det var kaldt, eller
at det var varmt––mest ingenting anna stod det i
brevi hans. Men naar dei maatte ha helsa, so var det
synd aa klaga . . .
Nei Olå han skreiv: laust og fast og kva som kom fyre
aan. Han hadde tanltar for deim heime. Var det noko
dei trengde, so maatte dei berre taka av hans pengar som
det hadde vore deira eigne. Han far skulde spara seg og
ikkje slita so mykje med tung-arbeid. I vaarvinna maatte
dei leiga. — So fortalde han um nokre gode filtsko han
hadde i kista si, og som mor skulde faa. Dei skulde bli
gode og varme aa ha paa føterne, maatte ho tru, skreiv
han. Men far skulde faa ei skinnhuva. Og so vilde han
kjopa ein voggestol aat deim naar han kom heim . . .
«Det er nok likt til at me skal sitja paa stas eg og
Agg: uro.
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
