Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - IV. Natur og folkeliv. Digtning - 38. Berre ein hund. Av Per Sivle. Med to tegn. av Elisabeth Sinding
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
Det hadde fyrr i manus minne fare baade folk og fe
ned i det djupet, men inkje beinet hadde kome fram att i
dagsens ljos. Utpaa kveldsida gjekk eg dit upp att. Daa
hadde hunden drcge seg fram paa floget, so langt han koma
kunde, og laag og stirde ende ned fyre seg i det gapande
sluket. Det var inkje raad aa faa konom der ifraa, med
alt det eg lokka. Eg hadde med meg litevetta mat, men
hau vilde inkje smaka biten, Han vart verande der ved
den djupe gravi aat husbonden i samfeide tri døger, og
kveldarne ut-yver kunde me heim til Kvaale liøyra omen
millom fjelli av dei uhuglege yli han stundom sette i. Men
tridje dagen, daa eg frampaa aftansida kom og kalla paa
honom, kraup han seg endeleg fram-etter til meg, med slike
merke av den vonlause sorgi at eg, hugsjuk som eg sjolv
var, slo armarne um honom og gret som eg skulde vera
dengd.
Fraa den stundi heldt han seg til meg, med ein
truskap som var reint vedkjomeleg. Det var som han visste
at no hadde han inkje nokon annan enn meg som brydde
Flog: brat fjeldsido. — Om: ljom, gjenlyd langt unila. —
Ved-kjømcleg: rorenrte.
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
