Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - IV. Natur og folkeliv. Digtning - 38. Berre ein hund. Av Per Sivle. Med to tegn. av Elisabeth Sinding
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
paa ein auksjon som var tillyst lieime paa Ivvaale ettei gamle
Hans Krokelid, husmannen vaar. «Du fær kjopa hunden daa,
du Per,» sa han Salamon, tenestguten, og log. Eg snøgga
meg paa dori so fort eg kunde, og lokka hunden med meg.
Med hovudet haus i fanget mitt laag eg til fram imot.
kvelden uppi urdi og grunda paa raad. Eg kjende det
som det var ei heilag plikt eg hadde paa meg, aa berga
honom. Men kva skulde eg gripa til? Ei mark og tvo og
ein halv skilling var alle dei pengar eg aatte. Og um eg
no fekk kjopt hunden for desse pengar ne, kva hadde eg
so aa fø honom med? Eg hadde aldri fyrr visst kor vondt
det er aa vera for liten og for magtlaus, so hugheil endaa
viljen kann vera.
So var daa endeleg mandagen komen, og med den
lensmannen, og av bygdefolk so mange at stova var full
mest. Han Hall stod bunden etter eit tog burte ved omnen
Han let deim stella med seg som dei vikle, armingen.
Det varde tii framyver non fyrr det vart upp-ropt, det
som etter engelsmannen var. Byrsa vart seid, so
klæde-plaggi og dei tvo kistorne. «Ja,» ropte lensmannen
endeleg, «so hev me her ein hund, som endaa til kann ganga
for baade bamse og skrubb. — Gjer bod!» «Ei mark
for skinnet til styvcls leggjer!» skreik han Lars Lunde. Eg
kjende, der eg stod, kvart ordet stinga meg i hjarta, som
det skulde, vera syls-oddar. «Ei mark er bodi! Ei mark.
Ingen betre? — Ein halv dalar daa for baade skinn og
skrov!» _ «Ja daa maa lensmannen vel lia honom for
meg,» tok han Lars Lunde fram-i. «Ein halv dalar! Tridje
og siste gongen, ein halv dalar! Iso skei eg!»
Og lensmannen lyfte den litle liamaren sin. — Eg sprang
aat døri; og med det same eg for yver dørstokken, fekk eg
det gnelle kvasse ljodet av hamarslaget etter meg. Dermed
tok eg spranget aat liøylada, kasta meg ned, reiv og sleit i
hoyet, gret og skreik og gav vondt fraa meg, so eg mest
vart fælen for meg sjolv.
Daa lét duren av ei kjerra nede paa vegen. Eg kika
Hugheil: tryg, frimodig. — Tog: taug. — Skrov: buk, skrot.
— Lét, av lanta.
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
