Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - IV. Natur og folkeliv. Digtning - 38. Berre ein hund. Av Per Sivle. Med to tegn. av Elisabeth Sinding
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
Fraa lensmannen fekk me sidan køyra at kunden hadde
fylgt viljugt med heim, der det var meiningi aa halda honom
som bandhund ute i tunet. Men morgonen etter hadde
han slege seg reint vill, rive og slite i bandet til han kom
laus, og burte var lian. — Kvar lian no Iieldt til, var vandt
aa vita. Eg var tvo gonger upp etter aa leita, men gjorde
korkje saag eller høyrde til honom.
3. Eit udyr.
Me buførde heim fraa stolen ved denne tidi, og
buskapen var slept i heimemarki. Og no bar det so til at
hunden, som det leid, meir og meir gjekk meg utor tankar
for ein annan firføting —- eit vérelamb som eg vaaren
fyreaat hadde fenge av gudmor mi, ho gamle Ingebjørg Seim.
Det hadde endaa mist mor si, vesle kreket, daa eg fekk
det, og eg ol det frametter, til det vart sleppt aat fjellet.
Det var svært som vesle votten hadde kome seg um
sumaren. Var han kje vorten slik ein lubb at det var
reint morosamt aa sjaa. Og tvo smaa nubbar til horn
hadde han fenge seg uppe i skolten, der det berre hadde
vore som tvo erter aa kjenna um vaaren. Og so kjælen
og kynd som hau var, daa! Det varde inkje mange dagame
fyrr kjennskapen vaar var den gamle gode. Berre han saag
meg, kom han kinkande, dilla med vesle spælen og kravde
etter einkvar godbiten.
Det lét so, det var nok alt anna enn trygt for udyr
uppe i marki den hausten. Fra a grannegrendi fekk me
soleis køyra dei hadde funne tvo lamb og ei vaksi geit
sund-rivne og halvt upp-etne seinste vika. Eg vart illehuga
for lamb-ungen min straks eg fekk vita detta, so mykje
meir som han hadde for vane, so som alelamb gjerne plar
gjera, aa halda seg for seg sjolv, noko ute fraa dotten; eg
lova meg paa at dagen etter skulde han verta innsett.
Og eg hadde kje ottast for inkje-noko, For endaa
Bu fø ru: fl.vtte med fæct. — 01, av ala (el—ol—ale): fo op. —
Nubb: liten kort stift. — Kynd: folkekjær. — Kinka: vrikke og
nikke. — Dill a: dingle. — Spæl, om en kort hale. — Det let so.
det blev fortalt. — Alelamb: lam som ikke faar av moren, men btii
opførtd med komelk. — Dott: en liten flok.
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
