Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - IX. Natur og folkeliv. Digtning - 93. Paa sjølvstyr. Av Rasmus Løland
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
rundt kom burt mot fossen paa denne sida, saug han, rett
som det var, sume av deim til seg og tok deim. Bit par
gonger hadde han tak i det store treet og; det var berre
so vidt at straumen i evja fekk yvertaket og heldt det.
Men næste gongen —? Det var som dauden hadde moro
av aa leika med fengdi si framfor augo aat faren og alle
som stod der og ingen ting kunde gjera.
Daa sprang Tom, hesterøktaren, fram for husbonden
sin. «Eg kann kje sjaa paa dette; eg bergar han eller
lét mitt eige liv,» sa han. «Berga han .... korleis?»
stota faren og stirde paa han.
*Eg kann sy 111 ja,» sa tenaren. «Eg tek eit tog um
livet og gjeng ut i elvi ovanfor stroki; so sym eg med
straumen ned over midt i elvi, same vegen som treet gjekk,
og freistar aa koma inn i evja — berre det ikkje vert for
seint!» — «Vaagar du det, Tom? Trur du . . . .? Men
korleis kjem du so i land att med han?» ropte faren.
Det vart ve) ei raad med det, berre han var ut komen, sa
Tom roleg; han hadde nettupp tenkt seg ei raad. Nokre
av folki skulde ro yver paa hi sida, og naar han so var
komen ned til guten, skulde dei kasta ut tog fra baae sidor,
og han skulde festa deim i treet. So skulde dei faa med
seg so inykje folk dei kunde, og draga treet med han
og guten paa upp mot straumen midt i elvi, til dei var
komne so langt fraa fossen at dei kunde draga deim i land,
Nokre augneblinkar etter var nokre av folki alt i ferd
med aa ro yver elvi upp-med Fagerheim; audre vart sende
burt til bygd i paa alle kantar etter folkehjelp. Alle visste
at den modige guten vilde vaaga livet med dette; men skulde
det finnast hjelp, so var dette den einaste, og han stod fast
ved at lian vilde vaaga seg. Han hadde tent hjaa
husbonds-folki sine i mange aar, so det var mest som han høyrde
huset til. Han hadde alltid havt det godt hjaa deim, og
saag upp til deim som til folk av eit høgare slag. Han
tykte daa at det ikkje var meir enn skyldnaden hans aa
vaaga livet for einaste sonen deira. Og var df»t raad at
nokon kunde klara det vaagestykket, so maatte det vera
Fengd: fangst, bytte. — Sto ca: stamrue.
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
