Full resolution (TIFF) - On this page / på denna sida - Om brugen af konjunktiv i oldnorsk, forts. (M. Nygaard) - - V. Adverbiale bisætninger
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
373
§ 60. Efter aðr (fyrr) en sættes konjunktiv, naar
hovedsætningen indeholder en positiv opfordring (i impeiativ, konjunktiv
eller udtrykt ved skulu).
heittu mér, áðr en ek segja (Mörk. 105, 16). skaltu hafa
goldit þeim báðum, áðr þú gjaldir mér (Mork. 184, 28). gakk
þú at finna konung, áðr þú farir (Nj. 4, 7). þat skal hann til
vinna at koma af öllum sköttum af landinu, áðr hann komi í
mína sæng (Jomsv. 68, 25). þat skaltu alt á morgin gjalda, fyrr
en lokit sé hárnessu (Mork. 184, 25). segðu mér þat, Skirnir!
áðr þú verpir söðli af mar, ok þú stígir feti framar (Sk. 40).
þú skalt, Hundingr! svínum soð gefa, áðr sofa gangir (H H. 2, 39).
gáttir allar, áðr gangi fram, um skoðask skyli (Håv. 1).
Anm. Forresten sættes selvfølgelig konj. i de nedenfor
§ 7p fg. omtalte tilfælde.
vildu eigi fyrr á braut fara, en þeir visst, hvat þar réðist
af (0. S. 120, 15). þeir broðr sögðu, at engi var nauðsyn á
því, fyrr en menn komi heim í bygð (0. S. 136, 33).
§ 61. I alle andre tilfælde sættes uden nogen bestemt
forskjel efter áðr og fyrr en dels indikativ, dels (oftere) konjunktiv.
a) indikativ.
gerði ok myrkt um kveldit, áðr en lokit var öllum
mann-drápum (Heimskr. 622, 15). hann hafði fostrat Hákon, áðr Pórir
af Steig tók við honum (Heimskr. 642, 4). settu hnakkann á
bak sér aptr, áðr þeir fengu sét yfir upp (Sn. E. I 150, 18).
mundi þá brjóta höfuð hennar, áðr en goðin öll báðu henni
friðar (Sn. E. I 176, 12). áðr þeir fóru heiman, þá fálu þeir
gullit (Sn. E. I 364, 16). hafi þér sætt málum yðrum, áðr þér
fórut ór landi (Jomsv. 66, 27). vill eina þat, er hann hét honumr
áðr hann fór til Danmerkr (Mork. 64, 29). tóku nú snæðing ok
drukku, áðr þeir fóru (Mork. 74, 31). varð fjögurra manna banir
áðr Hrútr varð varr við (Nj. 5, 40). áðr hann reið heiman,
mælti hann (Nj. 36, 2). hinn veg dreymdi mik, áðr en ek vá
vígit (Nj. 36, 51). áðr þinglausnir váru, stefndi Gissurr öllum
úvinum Gunnars í Almannagjá (Nj. 75, 61), áðr þeir höfðu ráðit,
kvámu út vikingar (Nj. 83, 21). þeir synjuðu, áðr en hann gaf
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
